The rickety bridge. [open]

Noa ademde de dichte mist-dampen in en voelde de kou door haar keel glijden. De nattigheid bleef liggen op haar roze tong en ze proefde het water, wat natuurlijk naar regenwater smaakte. Haar zwarte oren waren naar voren gericht en staken puntig in de donkere lucht. De mist was dik vandaag en lag als een deken over het eiland heen. Noa wist van het eiland, ze had het nog niet zo lang gezien en was nieuwsgierig geworden. Nu stond ze er weer, op de zelfde plaats als op dat moment, zoekend naar een glimp van het eiland. Een grote schaduw in de mist met gekke vormen, dat moest het eiland zijn. Fijn, gevonden. Nu alleen nog maar een van die bruggen, dat zal moeilijk worden. Noa liep voorzichtig richting het eiland en voelde dat de mist dikker werd. Verstikkend kwam de mist haar tegen moet, de tranen stonden in haar ogen. Misschien kon ze er beter even mee wachten en het doen als het ietsje beter was. De mist trok in de zomer vaak genoeg op, ze kreeg vast wel een kans om het eiland te kunnen betreden. OP EEN BETERE MANIER! Maar de zwarte wolvin was te nieuwsgierig en ook te ver,ze trok zich niet opeens meer terug hoor! Haar lichtgele ogen tuurde in de verte, tegen het eiland aan en zochten naar gevaren, terwijl de wolvin zelf verder liep. De mist werd heftiger en ze voelde hoe de tranen over haar behaarde wangen gleden. Ze likte en proefde het zoute water. Stomme mist. Maar ze zal door gaan. Noa was geen teef die vlug opgaf, als ze ergens mee bezig was, ging ze er meestal mee door. Ze was niet flauw om meteen terug te trekken bij een gevecht. Niet echt een lafaard, als je haar angst voor slangen niet meetelde dan. Ze gruwde van die beesten, bah, slangen waren gewoon vreselijk. Noa stak haar neus de lucht en probeerde zoveel mogelijk geuren te kunnen opvangen, ze rook de geur van bladeren en wat bloemen, van hout. Hout zonder leven. Vlak voor haar. Een brug. Fijn, nu moest ze voorzichtig zijn en die brug kunnen vinden. Voorzichtig stapte Noa naar voren en liet bij elke stap een van haar voorpoten even voelen. Totdat ze toen iets ruws voelde, geen zachte grond, maar hout. En inderdaad, in de dikke mist was de schaduw van een brug zichtbaar. Noa grijnsde even, ''Gevonden, 1-0 voor mij'' fluisterde ze zachtjes en ging toen de brug op. Meteen voelde ze de brug bewegen, alle hertenkoppen nog aan toe, een slingerde hangbrug! Verdraaid! Dat was haar tweede grote angst. Ze haatte het om geen gevoel te hebben en te slingeren of duizelig te zijn. Ze moest altijd stevig op de grond staan en niet zo dus. De brug bewoog wanneer zij ook bewoog, wat er voor zorgde dat de wolvin stil in elkaar gedoken bleef zitten. ''1-1'' mopperde ze kwaad en angstig tegelijk. Ze schoof voorzichtig een zwarte poot op en keek erover heen. De mist trok wat op, merkte ze opeens. Misschien, als ze hier bleef wachten, was de mist zo dadelijk wat lichter of helemaal weg en kon ze voorzichtig verder. Als iemand haar hier zag...Ze schaamde zich rot. De mist was wat opgetrokken en Noa zag al wat meer. In de witte lichte mist kon ze het eiland beter zien en niet alleen, ze zag ook de brug beter. Misschien kon ze het weer proberen. Voorzichtig stond Noa op, de brug bewoog zachtjes mee. Toen ze overeind stond, haar magere poten stevig gespannen en zo recht mogelijk, keek ze naar voren. Ze zag de einde van de brug, het was niet zo ver. Misschien kon ze maar het beste gaan rennen, dat ging vlug en misschien merkte ze het gewiebel dan niet zo erg. Goed, dat ging ze doen. Ze maakte zich zo rustig en stil mogelijk klaar voor de start. Noa wou net gaan rennen toen ze opeens gekraak hoorde, wat was dat nou weer? Ach, niks bijzonders, gewoon een krakende brug. Noa zette zich af en rende vliegensvlug de brug over. Het hout veranderde in de zachte zandgrond onder haar poten en ze rende. Gehaald! ''2-1'' zei ze. Opeens trok de mist bijna helemaal weg en de felle zon scheen op haar vacht. ''3-1'' fluisterde ze vol bewondering. Wow. Wat een geluk. Er hingen nog maar een paar slierten om het eiland en ook die zouden vlug weg gaan. Noa richtte haar spiste zwarte kop op en keek naar de hoge boomtoppen. Dit was geweldig. Noa liep verder het eiland op, terwijl ze om zich heen keek. ''Verborgen achter een sluier van mist'' fluisterde ze zachtjes. ''Daar ligt deze pracht, dit wonder''. Noa was hier voor de eerste keer. Wat niet zo gek was, aangezien ze nog niet zo lang rondliep hier. Een weekje of twee, drie...Daarvoor wandelde ze nog ergens anders rond. Ze had wat gedwaald en was hier terecht gekomen. Het was niet zonder reden dat ze had gedwaald...

Haar ouders waren gewoon te bezorgd geweest, nooit mocht Noa uit het zicht verdwijnen, altijd moest ze in de buurt blijven. Zelfs toen ze een jaarling was, werd ze nog als een pup behandeld en daar begonnen de problemen. Ruzie met haar ouders en weg gelopen. Ze zwierf toen rond over aarde en was blij dat er niemand meer op haar lette. En nu is ze hier. Noa wist zeker dat zij niet zo bezorgd zal zijn over haar pups, als ze die ooit kreeg. De zwarte wolvin liep verder en kwam op een gegeven moment bij een open plek uit. In het midden lag een grote lange rotsblok, waar de zon warm op scheen. A, fijn. Noa klim op het rotsblok en ging er languit op op liggen. Ze sloot half haar ogen en keek het bos verder in. Even rusten, lekker zonnen. De stukjes bruine vacht die ze had glansde in het zonlicht, nog meer dan haar zwarte vacht en ze voelde de warmte over haar huid heen gaan. Ze zal zou in slaap kunnen vallen. Opeens zag ze iets bewegen in haar ooghoek, de wolvin draaide haar kop om en zag wat verder op de gedaante van een andere wolf. Vlug ging ze van haar rots af en keek naar de naderde gestalte. Ze zette haar nekvacht overeind en deed haar oren wat naar achteren. Wie was daar? ''Wie is daar?'' vroeg ze aan de gestalte. Voorzichtig wachtte ze hem of haar op.