Profiel Leeftijd: 3 fuckin' years Roedel: I'll follow the river Partner: Shut up
Onderwerp: up until ∞ || open za jul 14, 2012 9:54 am
gapend stond de bruine, bijna oranje wolvin op. De resten van een oude piano stonden in de hoek van de kamer. Te miste, wat over was van die kamer. Sinds de mens weg was uit het gebied had de natuur de macht over genomen. De stank van schimmels hing overal door het huis. Als je niet op paste zakte je door de verrotte vloer heen. Haar diep oranje ogen stonden nog duf van de slaap terwijl ze naar het vervallen raam toe liep. De vloer kraakte veranderlijk onder haar poten en ze moest haar gewicht verdelen om niet te vallen. Kleine straatjes licht drongen via de gaten in het dak naar binnen. In het licht zag je stofdeeltjes als kleine diamanten door de lucht zweven. Het werd bijna mooi in dit avond licht. Rain had de hele dag liggen slapen, en nu de zon aan het weg zakken was kwam ze tevoorschijn. Misschien viel hier ergens in deze straten nog wat te vreten. Ze hoopte van wel aangezien ze voor haar gevoel al te lang niet meer gegeten had.
Vanuit haar oog hoeken zag ze hoe insecten voorbij kropen. Ze richtte haar blik weer op het raam en keek door de ingeslagen ruit heen. De straat was bedekt met onkruid en auto's stonden te vergaan langs de stoeprand. Rain was iemand die ieder detail dat ze zag in zich op sloeg. Niets ontging haar. Iedere geur, ieder geluidje sloeg ze op in haar hersenen. De manier waarmee zij tegen de wereld aan keek was anders. Effectiever. Ze draaide haar oor om het geluid van beneden op te vangen. Een grijnsje sierde haar zwarte lippen. Ze zag hoe een wolf uit de schaduwen verscheen. Haar oranje ogen volgde zijn of haar bewegingen terwijl de nog onbekende over straat liep. Muisstil draaide ze zich om en liep richting de door termieten afgevreten trap. De laatste paar treden sloeg ze over, en met een zachte plof lande ze op de betonnen vloer. Rustig liep ze richting de keuken en sprong op het aanrecht. Spinnenwebben bedekte haar vacht terwijl ze door het raam naar buiten klom. Sierlijk sprong ze uit het arbeiders huisje en lande op een oude kruiwagen. Rusting zwiepte haar staart heen en weer terwijl ze de wolf doordringend aan keek. Rain stond niet voor niet bekend als een wolvin die eerder op een vos leek dan een wolf. Van binnen had ze het karakter van een vos, niet te vertrouwen, sluw en snel. Van buiten was ze slank, maar gespierd. Haar lange hoge poten maakte haar lenig en snel. Haar dikke, dons staart had ook iets weg van een vos, alleen was bij haar het puntje zwart in plaats van wit.
Zonder haar blik van de wolf af te laten glijden sprong ze van de kruiwagen. Na enkele stappen ging ze zitten. 3 meter verwijderd van de onbekende. Haar dikke staart sloeg ze om haar poten en afwachtend keek ze de wolf aan. “goede avond” sprak ze zoetjes, maar met een blik waaraan je kon zien dat ze alles behalve een lieverdje was. “Helemaal alleen?” klonk het met sarcastisch medelijden. Ze was benieuwd waar deze ontmoeting op uit zou draaien.
Onderwerp: Re: up until ∞ || open ma jul 23, 2012 8:46 am
Het knaagde aan hem dat hij zijn oude, vertrouwde plek had verlaten. Daar waar hij zijn vrienden had waarmee hij elke dag wel iets beleefde, en dat was op zichzelf een wonder. Een wolf had nou eenmaal niet heel veel in zijn leven te beleven. Jagen, eten en slapen waren de dingen waar ze zich mee bezig moesten houden. Tussendoor nog wat stoeien, vechten en praten met anderen, maar daar bleef het ook bij. Veel andere bezigheden hadden ze niet. En nu liep hij hier, in een wildvreemd gebied, ver weg van waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Gewoon omdat hij zich niet had kunnen gedragen. Het kwam zo vaak voor dat hij zijn mond niet kon houden en dingen zei waar hij later spijt van zou kunnen krijgen. Achteraf had hij meestal dan het geluk gehad dat diegene het door de vingers zag, maar soms liep het ook uit de hand en kwam hij meestal in een niet al te fijne situatie terecht. Ook deze keer was het weer zover geweest. Nota bene had hij de alfa van zijn roedel beledigd. Maar in zijn ogen was het nodig geweest om hem erop te wijzen dat dingen moesten veranderen. Zijn wijze van een roedellijden had hem niet aangestaan. Hij had totaal geen spijt van zijn woorden, hij zei altijd waar het op stond en dan was het ook zo.
Hij keek even om zich heen toen hij een ritselend geluid hoorde. Ondanks dat hij voor weinig vreesde bleef hij op zijn hoede. Je wist het maar nooit in vreemde gebieden. Maar deze keer ging het om een konijn dat door de struiken huppelde. Het konijn zou hem eigenlijk op zijn knieën moeten bedanken omdat Bojan geen behoefde voelde aan een stukje vlees. Honger had hij niet momenteel. Plotsteling richtte hij zijn aandacht weer op wat anders. Deze keer ging het wel om iets anders dan alleen maar een konijntje dat vrolijk rondhuppelde. Een teef kruisde zijn pad en het duurde niet lang voordat hij haar tevoorschijn zag komen. Ze had het blijkbaar op hem gemund want ze kwam recht op hem af. “Goede avond,” sprak ze met een zoete stem. Helemaal alleen?” Aan haar stem was te horen dat ze zich alles behalve bedreigd voelde door hem. Tot nu toe had hij daar ook alleen maar gestaan, dus rede tot angst was er niet voor haar. Hij fronste even met zijn wenkbrauwen toen ze uitgesproken was. ”Nu niet meer, gelukkig,” antwoorde hij met een glimlachje, terwijl hij haar een blik gunde. Ergens was het ook maar beter zo. Alleen zijn was niks voor hem.
Onderwerp: up until ∞ || open 
za jul 14, 2012 9:54 am
