someting to eat, so what.

Onderwerp: someting to eat, so what. do jul 12, 2012 7:33 am

De spierwitte wolf met kristal blauwe ogen stapte op haar gemakjes door het witte gebied door. Ze toonde niet echt veel interesse in de omgeving omdat het haar voor het moment dan ook niks kon schelen. Haar kop liet ze hangen waarbij ze er bleef voor zorgen dat haar neus de grond met sneeuw juist niet raakte. Ze hield meestal haar blauwe ogen strak op de grond gericht, af en toe keek ze wel voor zich. Haar maag hoorde ze knorren waardoor ze een geirriteerde zucht uit haar keelgat liet ontsnappen. Ze was al een tijdje op reis, ze had voor het moment nog geen idee naar waar ze ging of waar ze was. Maar dat kon de witte wolf dan ook helemaal niks schelen. Haar staart hangde roerloos, en raakte net als haar neus juist niet de grond, haar oren lagen ook al plat wat aanduide dat ze totaal geen zin had in dingen te ontdekken of wat dan ook om zo erachter te komen waar ze terecht was gekomen. Met een lichte plof liet ze zich op de grond vallen en legde haar poten tussen haar poten. Het was handig dat ze nu zo wit was als de sneeuw dat overal lag waardoor ze niet snel gezien kon worden. Haar oren liet ze af en toe gespits om zo de geluiden op te vangen. Maar zoveel was er niet te horen dus legde ze haar oren weer plat in haar witte vacht gedrukt. Langzaam sloot ze haar ogen, luisterde nog steeds aandachtig voor als ze iets verdachts hoorde. Maar na een tijdje dommelde de witte wolf al snel in.
"Aphra! Ren!!" Met een ruk van haar spieren schoot Aphra recht. Haar kristalblauwe ogen stonden gesperd en haar ademhaling was zwaar geworden. Geirriteerd gromde ze, toen ze weer besefte dat ze weer die vreselijke droom had. Meteen stond ze recht, schudde verwoed met haar vacht waardoor het sneeuw dat op haar was geland tijdens haar slaap, er vanaf vlogen en naar alle kanten uiteindelijk verdwenen bij de rest van het sneeuw. Iets wits schoot voor haar weg. Meteen spitse ze haar oren en keek strak naar het witte dier, de geur duide aan dat het een wit konijn was. Meteen ontbloodte Aphra sluw haar tanden. Eindelijk eten. Als een speer schoot ze achter het kleine diertje. Met een soepele en lenige beweging sprong ze richting het angstige dier, die meteen tussen haar klauwen belande en gevolgd door de vlijmscherpe tanden die meteen de slagader doorboorde. Met een lichte snak van haar grote kop scheurde ze met een gemak een stuk van het dier en begon er op te kauwen. Toen Aphra juist weer een stuk er van wou scheuren kwam er een geur van een andere wolf haar neusgaten binnen. Aphra zuchtte, wanneer kon ze nu toch eens op haar gemak genieten van haar prooi. Al snel zag ze een witte schim op haar af komen."En wie is degene die zomaar mijn rust komt verstoren" Sprak ze lichtjes kribbig met haar melodieuze stem. Geduldig wachtte Aphra op een antwoord.

-Keith-

Onderwerp: Re: someting to eat, so what. do jul 12, 2012 8:14 am

_{Zachte sneeuwvlokjes leken te verdwijnen in zijn net zo witte vacht. De reu keek om, maar zijn kristalblauwe ogen zagen alleen maar sneeuw. Zijn blik draaide een beetje, zodat hij opzij keek. Witte sneeuw. Voor hem was ook niks anders te zien, en aan zijn andere zijkant was ook alleen maar sneeuw. De wolf keek op, en zag hoe de lucht, bedekt met een deken van wolken, grijs leek tegen de sneeuwvlokjes. De wolf fronste, en keek een beetje ongelukkig. Toch twinkelde er iets van opwinding in zijn ogen. Hij was het niet vaak, maar het was wel echt iets voor hem. Hij grinnikte zachtjes. Hij liep in een drafje vooruit, niet wetend of het noord, oost, zuid of west was. Hij liep gewoon, uit eindelijk moest hij aan de rand van dit gebied komen. Maar hoe groot zou dit gebied zijn? Misschien zou hij dagen lopen, terwijl hij achteruit nog geen uur zou lopen... Misschien was hier geen prooi, en zou hij dood gaan van de honger! Maar ergens wist hij dat dat aanstellerij was. Hij zou niet dood gaan, natuurlijk niet. Dit gebied was sneeuw, en sneeuwhazen zochten hier een goede sneeuwberg om hun hol in te maken. Hij moest gewoon zo'n hol vinden. Maar er was wel iets waar hij zich meer zorgen over maakte. De sneeuw, die zo brandend wit was, zou hem vroeg of laat sneeuwblind maken, en buiten zijn ondergesneeuwde sjaal had hij niks om zijn ogen te bedekken. Die sjaal was echter ook niet fantastisch, daar kon hij maar heel weinig doorheen zien. 'Nou, Keith, je hebt het weer mooi voor elkaar. Verdwaald raken!' mompelde hij zachtjes tegen zichzelf.

Plotseling rook Keith een nieuwe geur. De geur van een wolvin. Leven! Opgetogen drentelde de witte reu op de geur af. De eerste keer liep hij straal langs de witte wolvin, tot hij eens goed snoof. Nee, hij was haar voorbij! Hoe kon dat? Hij keek om, toen hij een licht slapende wolvin zag. Een witte. Hij grinnikte heel zachtjes, en sloop toen naar haar toe. Opeens sprongen haar ogen wijd open, en schoot ze overeind. Geschrokken sprong Keith weg. De wolf had hem niet opgemerkt, waarschijnlijk door zijn net zo witte vacht. Ze drentelde weg, omdat ze iets geroken had. Keith snoof, en rook verse prooi. De teef schoot eropaf, en al snel rook Keith de geur van vers bloed. Keith trippelde erachteraan, met het idee dat hij amper te zien zou zijn met zijn witte vacht. Blijkbaar toch wel, want de wolvin keek op met een zucht. 'En wie is diegene die zomaar mijn rust komt verstoren?' sprak haar melodieuze stem kribbig uit. Het eerste wat in het hoofd van de witte reu tegen wie ze sprak opkwam, was dat ze een kopie van hem was, maar dan een teef. Toen besefte hij dat ze het tegen hem had. 'Oh! Je bedoeld mij!' zei hij. Zijn ogen twinkelde, en er stond een scheve grijns op zijn gezicht. Bijna een kopie van hem, ze hadden dezelfde vacht, dezelfde oogkleur en ze waren bijna even groot (Keith was klein voor zijn leeftijd). Alleen deze teef straalde weinig intresse uit, en ze keek een beetje geïrriteerd. Keith daarin tegen keek ontspannen en vrolijk, en straalde dit ook uit. 'Ik ben Keith,' zei hij toen. Iets in hem weerhield hem te zeggen dat hij ook nog eens alpha was. Deze teef zou het toch niet schelen...}

Onderwerp: Re: someting to eat, so what. vr jul 13, 2012 2:10 am

Terwijl ze toch maar zat te wachten tot de wolf zou antwoorden zwipte ze af en toe eens haar staart naar links en dan weer eens naar rechts. Even geeuwde ze nog eens wat slaperig waardoor haar bek wijdopen werd gesperd en haar tanden zichtbaar werden waar er ook wat bloed nog aan kleefde. Het dood diertje lag tussen haar poten in de sneeuw waar er ondertussen al rood sneeuw lag in de plaats van de normale witte kleur. Onbewust had ze haar oren weer in haar nek gedrukte, dat was nu eenmaal een gewoonte en Aphra had er geen zin in om die te verleren. Het had altijd van pas gekomen, velen waren haar gewoon uit de weg gegaan omdat ze zo vijandig was, en dat was trouwens een slimme keuze, Aphra had het nu eenmaal niet om gezelschap, vooral niet van die vrolijke happy wolven. Ze had niet echt een idee waarom niet, maar zo was het nu eenmaal zo. En als er iemand daarmee problemen had dan moest die toch maar gewoon oprotten en ergens gaan zeuren. Toen ze aandachtig naar de wolf keek zag ze dat hij sprekend op haar leek. Het was angstaanjagend, maar goed. Hij was een reu en zij een teef. Aphra probeerde de gelijkenissen te negeren. . 'Oh! Je bedoeld mij! Hoorde ze de witte wolf zeggen. Aphra had zo een voorgevoel dat dat zo'n happy wolfie was. Ah nu gaat ze weer snel geirriteerd geraken waarschijnlijk. Even rekte ze zich geeuwend uit waarbij ze haar klauwen in de sneeuw liet verdwijnen. Daarna liet ze even het dode konijn liggen waar het lag en stond ze recht. 'Ik ben Keith,' zei de reu. Aphra keek hem koeltjes aan. Stapte toen op haar gemakjes naar hem toe. Ging toen geruisloos om hem heen stappen, waardoor ze dicht bij hem was en haar staart zijn vacht leek te strelen doordat haar staart hem ook zachtjes aanraakte."En waarom kwam je een slapende wolf bezoeken?" Sprak ze ijzig rustig haar staart raakte hem heel haar rondje zijn vacht aan, toen ze hem genoeg had bekeken ging ze weer bij haar dier zitten, hield de wolf Keith koeltjes weer aan waarbij haar kristalblauwe ogen in precies in dezelfde keek maar dan die van de reu.