When extreems meet { + M O R D O R }

{ + M O R D O R }

Zorgvuldig koos ik mijn stappen uit. Mijn gespierde, met klauwen bezette poten zakten enkele centimeters weg in de zompige, zure bosgrond. De aarde was zo goed als onvruchtbaar, de verdorven geur mijn prikkelde mijn glimmende neus als de markering van een prooi. Het had een doodse, zurige smaak, als dat van een lijk dat langzaamaan werd verteerd door diens omgeving. Doch was stank een ver overroepen titel. Maar het was moeilijk te ontkennen dat, op miraculeuze wijze, overal lange bomen uit de grond schoten. Hun ranke, takloze stammen waren ruw en weerbarstig, als stenen die waren uitgeschuurd door regen. Mijn warme adem steeg op in de vorm van ijle, doorzichtige wolkjes. Ik voelde hoe ik de koude zuurstof inhaleerde en er warme lucht tussen mijn witte tanden doorstroomde. Het is dag. Ergens, ver weg, was de zon verborgen achter een netwerk van ijzerkleurige wolken die zwanger waren van naderende regen. Maar een reusachtig deken vervaardigd uit knapperige, bruine bladeren hield het kille zonlicht uit het woud. Tot mijn verbeten spijt hielden ze ook de bijna verstikkende warmte in het woud. Ik voelde hoe minuscule zweetdruppels met mijn haar mee stroomden en weg zonken in de zure grond. Ik gleed behendig tussen de doodse bomen door, of dat is toch wat ze horen te zijn, al droeg 'The Dead Forest' om andere reden haar afschrikwekkende naam. Legendes over zielloze wolven die ronddolen in dit woud, over geesten die samen met de avondnevel verschenen, over dat er bloed langs de stammen liep in de plaats van hars en andere weerzinwekkende achterklap. Ach, misschien klopte het wel. Bij die gedachte maakte mijn mondhoek een kleine beweging naar boven. Een glimlach vormde zich op mijn dunne, zwarte lippen waar transparant speeksel op glom. Het viel bijna niet op, aangezien mijn hele lichaam dezelfde, inktzwarte kleur had. Mijn neus, lippen, klauwen, pootkussens zelfs snorharen sloten gehoorzaam aan bij mijn donkere pels. Het enige wat uit de toon viel waren mijn twee ijsblauwe ogen, die fonkelden als saffieren. Mijn kijkers volgden de weg van mijn lippen niet. Ze bleven koud en eentonig, gewoon gefocust op het ongetekende pad. Al moest ik toegeven dat het idee van bloed dat tussen de bast droop wel tot de verbeelding sprak; ik ben niet wat je noemt een emotioneel wezen. Plots merkte ik dat er een poel goudkleurig zonlicht voor mijn poten fonkelde. Ik richtte mijn blik op. Een open strook in het woud, een scheur in het dikke bladerdak. Tussen de donkere grijze turbines ontsnapten gulden stralen. Het licht is niet verwarmend. Een koude plas licht klotste rond mijn poten. Het is hier opmerkzaam kouder dan enkele vossenlengtes terug. Eindelijk. Rommendom mijn gespierde lichaam bevonden zich grote rechtopstaande stenen. De meesten eindigden in een loodgrijze punt. Donkere inscripties waren gegraveerd in het harde steen, ze leken zo vloeiend, alsof ze waren getekend in water. Ik begrijp niets van de taal, dit was door mensen gemaakt, stomme wezens ook. Waarschijnlijk waren ze hier meer dan duizenden jaren terug neergezet. Het intrigeerde me. Hun mysteries, de miljoenen verhalen die er achter konden schuilen. Nog steeds geef ik geen uiterlijke kenmerken weer, ik hou mijn emoties zorgvuldig in toom. Opgesloten achter een donkere huls, als een blind masker. Plots verstoorde iets de stilte, snel werd de klank opgeslokt door het stilzwijgen van de natuur maar ik wist het geluid precies te herhalen. Zonder me te verroeren probeer ik contact te leggen met mijn belager:"Voor zo ver ík weet is het aangenomen de andere te groeten voor deze te besluipen maar misschien rijken je vaardigheden niet zo ver, mijn roomsoesje" Mijn stem was zoet en klef als honing, al was de dreiging die de woorden kleurde niet te negeren. "Maar liefje, als je mijn aandacht probeert te trekken, laat je poezelige hoofdje dan ook zien", smaalde ik ongegeneerd verder. Nu hopen dat die pukkel mans genoeg was om zich te tonen.

{Je kan Ursa een beetje vergelijken met Azula van ATLA (; }