;; кησω мє ;;
Ik wist wel dat je zou komen. Ik weet waarvoor je hier bent. Mijn levensverhaal, niet? Het was een kwestie van tijd voordat iemand het zou komen vragen. Al goed, ik zal je vertellen wat er met me gebeurd is voordat ik in Danu Talis terecht kwam.
Als eerste, mijn naam is Apollo. Mijn volledige naam is Apollo Odoroki, maar alleen Apollo is voldoende voor mij. Ik ben een spierwitte wolf met bijzondere ogen. Mijn ogen kunnen van kleur veranderen namelijk, alle mogelijk kleuren kunnen ze aannemen. Ik zal je uitleggen hoe dit komt.
Mensen stonden erom bekend dat ze graag liepen te kloten met het DNA van levende dieren. In dit geval, de wolf. Door deze experimenten met een of ander nieuw gen, heeft de mensheid ongeveer een kwart van de gehele wolven populatie uitgeroeid. De wolven waren niet sterk genoeg en hun lichaam stootte het gen af, waardoor ze ter overlijden kwamen. Uiteindelijk gaven de mensen het op, ze konden dit toch niet winnen. De natuur was te sterk hiervoor en hun experimenten faalde. Maar de wolven lieten het er niet bij. Ze muteerde, werden groter en sterker en de mensen pakte hun experimenten weer op. Maar ze konden nog steeds geen succes boeken. De wolven bleven ditmaal wel leven, dat was al een hele vooruitgang, maar ze kregen niet het resultaat waar ze op hadden gehoopt. Mijn voorouders waren van die wolven, ze waren de erfelijke dragers van het gen geworden.
Zo'n twee eeuwen geleden stierven de mensen uit. Maar de wolven overleven en daarmee leefde ook hun mutatie door. Het gen bleef, maar het deed niets in het lichaam van de wolven. Totdat, ongeveer vier generaties geleden, het gen ging reageren. De wolf, mijn over-over-overgroot vader, was de laatste die het gen bij zich droeg. Hoe het kwam weet niemand, maar de ogen van de wolf verkleurde. Bij elke emotie zat een andere kleur en soms zelfs meerdere kleuren. De omstanders vonden het maar een vreemd fenomeen en verjoegen de reu.
Sindsdien leefde mijn familie alleen. De gen werd overgedragen en de reuen hadden allemaal hetzelfde, kleurrijke, veranderende ogen. Alleen de reuen, zo bleek. De teven waren wel erfelijke drager, maar kregen niet de ogen. Ik ben de laatste in deze lijn en ook in heb de kleurrijke, veranderende ogen.
Wow, oké. Dat was zo goed als mijn hele geschiedenis, tenminste, totdat ik word geboren. Dus ik denk dat ik daar maar verder ga.
Ik ben geboren in een gebied hier niet zo heel erg ver vandaan, waar de velden altijd wit zijn en een ijzige wind door je dikke vacht heen snijd. Koud dus, dat was zeker. Mijn moeder was erfelijke drager van het gen, maar wist dat zelf niet, haar vader was overleden voordat ze geboren was. Ze leefde in een roedel, waar ze een ontzettend lieve partner had en waren dolgelukkig toen het bleek dat mijn moeder in verwachting was, van mij. Toen ik eenmaal geboren was ging het echter mis. Mijn ogen, zeegroen bij de geboorte, begonnen van kleur te veranderen. Blauw, groen, oranje, rood, grijs, zelfs pikzwart kwam voorbij. De roedel had alleen geruchten gehoord over wolven zoals ik en wist niet wat ze ermee moesten doen. Uiteindelijk besloot de alfa dat zowel mijn moeder als ik mochten blijven in de roedel, zodat ik in alle veiligheid kon opgroeien.
Tja ... De maanden die daarna kwamen waren simpel en saai. De andere pups negeerde me en ik leefde vooral op mezelf. Het beviel me zo best goed. Ik kreeg te eten en had de bescherming van de roedel, dus de rest boeide me niet echt. Maar het leven ging niet altijd over rozen.
Ik was een jaar oud toen ik mijn trouw aan de roedel moest bewijzen, daarom werd ik erop uitgestuurd om te gaan jagen. Ik wist mijn taak en voerde hem met vlag en wimpel uit. Het lijk van het hert dat ik had gevangen bracht ik terug, waar ik voor een verrassing kwam te staan. De hele roedel... badend in een plas van bloed. Stukken vacht en verschillende geuren wezen me erop dat het de naburige, vijandige, roedel was geweest die de hele roedel had uitgemoord. Ik was alleen, niemand leefde meer. Uiteindelijk heb ik mijn rug naar de roedel gedraaid en ben mijn eigen weg gegaan.
Nu leef ik al twee jaar alleen. Ik mijd de meeste roedels en kwam door vele tochten hier in Danu Talis terecht. Ik denk dat ik me hier een tijdje vestig, kijk wat er gaat gebeuren als mensen er achter komen wat voor een wolf ik ben ...
Sjeez, dat was wel een heel erg lang verhaal... Nou ja, mijn geschiedenis weten jullie nu wel. Dan zal ik wat meer over mezelf vertellen.
Ik ben een stille wolf die goed kan luisteren en erg leergierig is. Ik heb een eeuwige nieuwsgierigheid voor de mensheid en vind het geweldig om tussen hun oude spulletjes te graven. Laatst kwam ik ergens een hoed tegen, die me net aan paste. En zo erg als dat ik ben, heb ik 'm gehouden en staat 'ie nu permanent op mijn hoofd. Het ziet er wat silly uit, maar ik vind het leuk.
Verder kan ik weinig over mezelf zeggen. Ik vind het sowieso niet echt leuk om over mezelf te praten. Dus ik laat het hier bij.
- Apollo uit. |
Onderwerp: ;; αρσℓℓσ 
wo jul 11, 2012 3:47 am
