Howl to Keith ~

Wat onzeker, en op haar hoede zette een witte wolvin haar poten op het onbekende terrein. Het was er doodstil, bijna eng gewoon. Maar ze voelde aanwezigheid op een of andere manier. De ochtendnevel hing lichtjes aan de bodem. De teef, genaamd Dúlin liep muisstil verder. Onderdanig liet ze haar kop wat naar beneden zakken. Ze was nieuw in DT, verjaagd door haar vorige roedel ver weg. Onderweg was ze nauwelijks opgemerkt voor haar gevoel,maar ze hoorde toch enige gesprekken over een roedel. De Camlenori. Sluw en geluidloos had ze geprobeerd dit gesprek af te luisteren waarbij ze over enige informatie te weten was gekomen. Voor zover had het haar wel aangesproken, en zo begon ze aan de zoektocht. De wolvin ging steeds langzamer lopen tot ze stil stond. Haar staart hing laag naar de grond. Zachtjes tilde ze een poot op en schoof deze een stukje naar achteren. De sloot haar ogen en legde haar oren plat. In één beweging gooide ze haar nek naar achteren, en lied ze een luide, hoge huil horen. Wat onzeker keek ze om zich heen. Dit was normaal gesproken de manier om aandacht de vragen van de Alpha om zo in een roedel te kunnen komen. Ze had haar oren nog steeds wat naar acheter, en een tikkeltje nerveus zette ze een stapje naar achteren. De huil had hard weerkaatst tegen de rare dingen om haar heen. Nu ze toch om haar heen keek.. Wat een aparte plek.. De bodem was hard en gemaakt van verschillende stenen tegen elkaar aan zodat het een recht oppervlak kreeg, en overal om haar heen waren grote blokken te zien met gaten erin. Het zag er allemaal nogal uitgestorven uit, maar het was toch ook niet onprettig. Het had wel iets veiligs.
Plotseling hoorde de teef naderende voetstappen van een klein afstandje. Automatisch spitste ze haar oren en keek nieuwschierig, maar op haar hoede naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een wolvengedaante werd al duidelijker zichtbaar. 'Dag.. Bent u Alpha van de Camlenori?' Haar stem werd naarmate de zin langer werd iets zachter. Dit was hem, ze herkende het uit de gesprekken die ze vaag had gehoord. Uit haar vorige roedel had ze veel respect geleerd te hebben voor de Alpha, maar ze wist natuurlijk niet of dat hier ook allemaal zo strikt was. Dúlin liet haar oren en staart weer iets zakken waarna ze haar kop ook langzaam wat liet dalen. Toch hield ze haar nieuwschierige, maar toch wat brutale blik naar hem kijken. Ze moest op alles voorbereid zijn..

<sub>Het bleef vreemd. Heel vreemd, maar goed, dat waren die.. mensen van duizenden jaren geleden ook. De kleurrijk gekleurde sjaal sleepte over de grond, terwijl de jonge, kersverse leider een van de huizen uitsloop. Mensen, ze bleven hem verassen. Deze sjaal was voor hem veel te lang, zelf voor mensen was hij te lang. Hij zou bij hen, die lange knakworsten, net zoals bij hemzelf over de grond slepen, en toch hadden ze er een. De sjaal deed hem ergens aan denken, aan een plek of een persoon, de witte reu kon er maar geen grip op krijgen, als hij het zich probeerde te herinneren, waar deze sjaal zo bekend voor door kwam, zag hij alles door een plastic zakje, hij wist dat er bomen stonden, maar hij kon niet zien hoe hoog en lang ze waren, en welke dieren er in en op zaten. Het was frustrerend, maar soms was het leven nou eenmaal vervelend. En als je dat niet accepteerde, dan had je pech. Toch bleef het vreemd dat mensen zulke enorme sjalen hadden. Hij vond het eigenlijk wel leuk, want zodra hij door had dat hij deze dunne lap gekleurde stof gewoon om zijn nek moest slaan, zoals een wilde slang zijn prooi wurgt, (maar dan minder strak natuurlijk), kon hij er veel makkelijker mee lopen. De jonge wolf bleef weer staan, en met een kopbeweging en wat hulp van de poten sloeg hij de sjaal losjes om zijn nek, zodat hij verspreid en niet te strak zat, én zodat de onderkant, die eindigde in allemaal kleinere, gekleurde draadjes, niet over de grond sleepte, en dus ook mooi niet vies werd. In de nopjes met zichzelf trippelde hij het volgende huis in, op zoek naar iets waar hij van kon profiteren.

Maar toen hij net het buurhuis, wat huis nummer zes was, binnengekomen was, nam de wind een gevangen geur mee, en liet hem los voor de neus van deze jonge roedelleider. Hij snoof. De gebruikelijke geuren van deze gebieden, plus zijn eigen markeringen, maar hij rook ook een nieuwe geur, een geur van een wolvin, die maar een klein beetje jonger dan hijzelf was. De witte poten brachten de wolf naar het kapotgeslagen raam, en hij gluurde zonder gezien te worden naar buiten. Ja! Daar! In de nevel, die er op dat moment hing! Daar stond ze, misschien net twee jaar, of twee en een half. Ze was net als hij wit, maar in tegenstelling tot hem stond deze teef onderdanig, en een beetje angstig voor de nieuwe geuren en gevaren die hier konden loeren. Ook had ze, in plaats van kristalblauwe ogen, honingoranje als oogkleur. Dat zag hij niet vaak! Voorzichtig, en zonder een geluid te maken, sloop de witte reu door de mist, op deze 'indringer' af. Hij testte met zijn zachte voetkussentjes automatisch de grond voor takjes of loszittende steentjes waar hij op kon gaan staan, en bewoog licht mee met de nevel die er hing, waardoor hij amper zichtbaar was. Zijn sjaal verpestte alles een beetje, maar ja, hij was goed genoeg in verstoppen, en die sjaal was cool. De reu sloop door de nevel in een grote bocht om de teef heen, en doemde voor haar op uit de mist.

'Dag.. Bent u de alpha van de Camlenori?' vroeg ze. Ze klonk steeds zachter. Ja, dit was de alpha van Camlenori, Keith de alfa. Hij grijnsde, en boog naar haar toe. 'Sorry? Ik hoor je niet? Nee, ik ben niet de alpha van dé Camlenori, maar wel van Camlenori, en het is je voor jou,' zei hij vriendelijk en ontspannen. Hij keek even rond. 'Nevel. Het word ook wel mist genoemd, of laag hangende wolken, maar dat wist je natuurlijk al. Als je goed word, is die mist je beste vriend, tot je tegenstander net zo goed als jij is, dan heb jij een probleem, omdat je in die dikke nevel helemaal niks kan zien! Behalve een enorme, zwarte beer die op je af komt rennen ofzo, dat is best duidelijk, want nou ja het is enorm, en het gromt. Grommen is nooit goed. Grommen is duister. Slecht gegrom. Maar goed, waar was ik? Nevel! Oh ja! En beren.. Beren zijn vervelend, ik ben ooit aangevallen door een beer, heb het maar net overleefd!' ratelde Keith door. Opeens besefte hij wat ze zei. Bent u de alpha van de Camlenori?' Oh. Ze wou zijn roedel joinen. OH! 'Oh,' herhaalde hij zijn gedachten. Hij keek haar even uitdrukkingloos aan, met zijn vrolijke lach half van zijn lichaam gesmolten. Ineens begonnen zijn ogen weer te twinkelen, en sprong zijn grijns terug, als springveren die weer terug in hun houding sprongen. 'Oh! Je wilt Camlenori joinen! Oh, dat is fantastisch! Vertel me eens wat over jezelf!' zei de jonge wolf vrolijk, en een beetje gretig. Hij sloeg zijn sjaal wat beter om zijn nek en schouders, en ging verzitten zodat hij wat meer ontspannen zat.</sub>

Een nieuwe, onbekende geur drong haar neus binnen. De alpha stond nu bijna recht voor haar. Ze gedroeg zich onderdanig en had haar woordje al gedaan. Toen ze nog eens omhoog keek naar de witte reu merkte haar wat raars op. Wat.. Wat was dat lange gekleurde ding om zijn nek? Het hing er losjes omheen en zag er eigenlijk best lachwekkend uit. Met een beetje een verbaasde blik vroeg ze er maar niet verder op door. 'Sorry? Ik hoor je niet? Nee, ik ben niet de alpha van dé Camlenori, maar wel van Camlenori, en het is je voor jou,' sprak hij rustig en vriendelijk. Voorzichtig spitste Dúlin haar oren wat meer. Deze wolf klonk tenminste een stuk minder eng dan ze had verwacht. Net voor ze wat wilde zeggen praatte hij verder. 'Nevel. Het word ook wel mist genoemd, of laag hangende wolken, maar dat wist je natuurlijk al. Als je goed word, is die mist je beste vriend, tot je tegenstander net zo goed als jij is, dan heb jij een probleem, omdat je in die dikke nevel helemaal niks kan zien! Behalve een enorme, zwarte beer die op je af komt rennen ofzo, dat is best duidelijk, want nou ja het is enorm, en het gromt. Grommen is nooit goed. Grommen is duister. Slecht gegrom. Maar goed, waar was ik? Nevel! Oh ja! En beren.. Beren zijn vervelend, ik ben ooit aangevallen door een beer, heb het maar net overleefd!' Haar mond hing al wat meer open van verbazing. Van binnen grinnikte ze zachtjes. Dit kon nog leuk worden. Opeens begon de reu al wat serieuzer te kijken. Hij keek haar even aan zonder duidelijke uitdrukking. 'Oh.' Zijn grijns kwam terug en hij begon weer vrolijk te kijken. 'Oh! Je wilt Camlenori joinen! Oh, dat is fantastisch! Vertel me eens wat over jezelf!' sprak hij enthousiast, en ging zitten. Dúlin wist even niet wat ze moest zeggen. Ze grinnikte even. Zo'n wolf had ze nog nooit ontmoet, dat was zeker. 'Nou eh, ik ben Dúlin,' begon ze al wat meer ontspannen. 'Ik ben een zwervende wolf, verjaagd uit een andere roedel en ik was opzoek naar een nieuwe totdat ik jou vond.' De wolvin ging er ook even bij zitten. Ze keek hem eerst wat aarzelend aan, maar dat ging over in een grijns. 'Wat is dat gekleurde ding om je nek trouwens? Dat heb ik nog nooit gezien!' Haar nieuwschierigheid had weer overgenomen. Ze kon het ding al ruiken van een klein afstandje. Het was een beetje muf, alsof het al honderden jaren bestond.

<sub>De teef ontspande zich een beetje, nadat Keith zijn zegje gedaan had. Blijkbaar was ze verbaast over hem. Omdat hij zo.. niet-streng was? Omdat hij nog wat speels was, en vrolijk was? Daar was toch niks mis mee? 'Nou eh, ik ben Dúlin,' begon de jonge wolvin. Ze praatte nu minder zacht, alsof ze zich wel op haar gemak voelde. 'Ik ben een zwervende wolf, verjaagd uit een andere roedel en ik was op zoek naar een nieuwe, totdat ik jou vond.' Dúlin ging zitten, en keek een beetje aarzelend. Toen vormde er een grijns rond haar zwarte lippen, en automatisch moest Keith ook grijnzen. 'Wat is dat gekleurde ding om je nek trouwens? Dat heb ik nog nooit gezien!' zei ze nieuwsgierig. Keith grinnikte zachtjes. 'Oké, Dúlin, wat een mooie naam trouwens. Mijn naam is Keith. Je bent verjaagd uitje vorige roedel, maar toch wil je gezelschap van andere wolven. Hoe weet ik dat jij ook niet verjaagd zal moeten worden uit mijn roedel, als je er net een paar maanden in zit?' vroeg hij. Hij keek haar aan, zocht in haar ogen naar haar verleden. Daarna ging hij vrolijker verder over haar opmerking over zijn sjaal. 'Dit, mijn beste Dúlin, is een sjaal! Hij werd duizenden jaren geleden gedragen door mensen, die lange, kale knakkers op twee benen. Ik vond deze ergens, en toen ik doorhad hoe ik hem om moest slaan, zijn we niet meer te scheiden! Hij is wel enorm, hoor. Zelfs bij de langste man zou hij over de grond slepen,' zei Keith. Hij knikte een paar keer langzaam. Keith had nog niet bedacht dat, net zoals hij dat deed, de sjaal bij mensen ook omgeslagen werd. Dat zou nog wel komen.

Er was een zachte bries, die de punten van Keiths sjaal een beetje heen en weer liet bewegen. Het was een zonnige middag, en hier en daar sliepen wat donzige wolken nog, terwijl ze zachtjes met de wind meedreven. Soms ging er een wolkje voor de zon liggen, en werd het iets kouder, maar de baby-blauwe lucht was meer te zien dan het wit van de wolken. Keith hield van dit soort dagen. Hij was geen fan van regen. Hij wist echter dat er vandaag nog wel een kleine bui aan zou komen. Dat kon hij ruiken. Het zou nog even duren, dus hij zou eerst kunnen jagen, en daarna een schuilplaats kunnen zoeken. Misschien kon hij naar de holen gaan, die hij eergister gevonden had. Dan moest hij wel een hol graven... En daar had hij waarschijnlijk geen tijd meer voor, als de jacht iets uitliep. Zijn witte staart veegde over de grond, en hij likte met zijn zachtroze tong over zijn snuit.

- Sorry, ik kwam écht niet verder ><</sub>

Ze hoorde hem zachtjes grinniken bij haar laatste opmerking, maar toch trok hij eerst weer even een serieuzer gezicht. 'Oké, Dúlin, wat een mooie naam trouwens. Mijn naam is Keith. Je bent verjaagd uit je vorige roedel, maar toch wil je gezelschap van andere wolven. Hoe weet ik dat jij ook niet verjaagd zal moeten worden uit mijn roedel, als je er net een paar maanden in zit?' vroeg Keith aan haar. Zijn ogen zochten iets in de hare. Wat twijfelend keek ze hem aan. 'Tja, lang verhaal.. Mijn vorige roedel was echt slecht, en zonder genade. Ik was daar van de laagste soort rang waardoor ik het daar niet echt bepaald leuk had. Ik vluchtte, maar ze gingen me achterna. Het kwam allemaal wel goed gelukkig.' De wolvin zuchtte. Nu ze deze wolf had ontmoet; de alpha van een andere roedel wist ze wel zeker dat deze niet zoals in de vorige roedel puur slecht was. Dat kon je eigenlijk meteen wel zien. Ze hoorde Keith vrolijk doorgaan op haar tweede vraag. Geïnteresseerd spitste ze haar oren. 'Dit, mijn beste Dúlin, is een sjaal! Hij werd duizenden jaren geleden gedragen door mensen, die lange, kale knakkers op twee benen. Ik vond deze ergens, en toen ik doorhad hoe ik hem om moest slaan, zijn we niet meer te scheiden! Hij is wel enorm, hoor. Zelfs bij de langste man zou hij over de grond slepen,' Dúlin moest even lachen. Wat een apart verhaal! Ze had wel dingen en eeuwen oude verhalen gehoord van mensen, maar had er nooit zo over nagedacht. Dat deze gekleurde sjaal door mensen gedragen was.. Het was eerlijk gezegd bijna niet voor te stellen. 'En zijn die dingen hier gewoon te vinden?' vroeg ze nog eens met een tikkeltje ongeloof. Rond om haar was deze geur nog te ruiken uit verschillende richtingen. De mensen geur was vast allang verdwenen. Dat was ook wel heel lang geleden geweest, al wist ze niet eens hoe mens rook.

Door een briesje wind veranderde de windrichting even. Meer onbekende geuren kwamen uit alle gaten en hoekjes van dit gebied. Dúlin snoof deze geuren in. Geen van hen kwam haar bekend voor, behalve de geur van Keith dan. Die zat er natuurlijk ook in vermengd. 'Zeg eens, Keith, is dit echt waar mensen vroeger leefde? En hoe komt het dat jij er zo veel van weet?' Ze was behoorlijk nieuwschierig naar dit terrein. Het was zo... anders dan wat ze gewend was.

_{De witte wolvin tegenover Keith keek een beetje twijfelend, alsof ze niet wist hoe ze haar antwoorden juist moest brengen. Of, alsof ze geen goede leugen wist, een leugen die geloofwaardig genoeg was om geloofd te worden. Maar Dúlin leek niet op een leugenaar. Dúlin leek op een jonge wolvin, die snakte naar gezelschap, en angstig was haar verleden terug te zien. En dat klopte vrijwel precies met haar antwoord. 'Tja, lang verhaal.. Mijn vorige roedel was echt slecht, en zonder genade. Ik was daar van de laagste soort rang waardoor ik het daar niet echt bepaald leuk had. Ik vluchtte, maar ze gingen me achterna. Het kwam allemaal wel goed gelukkig,' zei ze. Een zucht verliet de mond van de wolvin. Keith knikte. Logisch dat ze vluchtte, ze was een pispaaltje in een afschuwelijke roedel. Keith zou net zo gehandeld hebben, alleen zou hij weggeslopen zijn, stilletjes in een nacht zonder maan. Ze leek het echter behoorlijk goed geaccepteerd te hebben, en ze snapte dat ze gewoon verder moest leven. Bovendien had ze nog een 'vraag' te beantwoorden, hoewel dat eigenlijk geen vraag maar een antwoord was. 'En zijn die dingen hier gewoon te vinden?' vroeg Dúlin met een beetje ongeloof. Keith knikte opgetogen. 'Sjaals, maar ook andere spullen. Mensen hebben een hele dunne vacht, die heel kort is, en voor bescherming, of omdat ze dat poedelnaakte niet mooi vonden, droegen ze dingen zoals sjaals, maar ook broeken, shirts, sokken, schoenen, je kan het zo gek niet bedenken. In deze huizen, als je goed ligt, vind je soms nog wel eens wat bruikbaars!' zei hij. 'Zeg eens, Keith, is dit echt waar mensen vroeger leefde? En hoe komt het dat jij er zo veen vanaf weet?' vroeg ze, nadat ze de vergane geuren van de mensheid had opgesnoven. Ze leek nieuwsgierig, naar het terrein, de kleine huisjes, de lantaarns en de verwilderde achtertuinen. 'Zie je die dingen, die stenen dingen die in punten naar de hemel rijken? Dat zijn huizen. Er leefde hier inderdaad mensen, ze woonde hier, leefde hier, stichtte gezinnen. Er zijn wel meer van dit soort dorpjes op de wereld,' zei Keith. Hij klonk best serieus. Mensen bestuderen was een soort van hobby geworden. Ze waren anders, en van vroeger, en Keith was geïnteresseerd in het verleden. Hij hield van oude verhalen, en na elk verhaal wou hij uitpluizen of het wel echt waar was, en meestal was dat het ook! Hij ademde in, en beantwoordde toen Dúlins tweede vraag met: 'Ik heb verhalen over mensen gehoord, als klein wolfje. Zodra ik verhalen hoor, wil ik weten of ze waar zijn, en ga ik opzoek naar tekens en plekken die kunnen bevestigen dat verhalen echt gebeurd zijn. Mijn ouders vertelde mij altijd over de verschrikkelijke mensen, en toen ik ouder werd, zo rond de één jaar, wou ik weten of mensen nou echt zo verschrikkelijk waren, want ik geloofde niet dat een wezen zo veel slechts kon doen. Ik vertrok van het vertrouwde huis de wijde wereld in, en toen ik mijn antwoorden gevonden had, had ik ook veel meer nieuwe vragen over deze rare knakkers. Zo is mijn interesse in mensen gegroeid.' Hij keek haar even aan, met twinkelende, kristalblauwe ogen, en sprong toen op. 'Maar goed, je hebt me niet hierheen gehaald om gezellig te kletsen!' riep hij, met nieuwe interesse. 'Je wilt in mijn kersverse roedel! Jij bent twee jaar oud, dus zal je geen Student of Nihon meer zijn, wat de leerlingen en pups in mijn roedels zijn. Nee, jij bent al een volwaardig Soldier. Of, als je goed bent met medicijnen, kan je misschien zelfs een Macindaw worden! Dat zijn de medicijn wolven. Ik geef jou de keuze, en als je je antwoord gegeven hebt...' Hij maakte zijn zin niet af, maar een glimlach die rond zijn mond zweefde vertelde dat het dan minder makkelijk zou gaan worden. Soldiers moesten door het vuur gaan, net als Macindaws.}

Keith leek de knikken met begrip na haar verhaal. Daarna ging hij verder met wat 'Sjaals, maar ook andere spullen. Mensen hebben een hele dunne vacht, die heel kort is, en voor bescherming, of omdat ze dat poedelnaakte niet mooi vonden, droegen ze dingen zoals sjaals, maar ook broeken, shirts, sokken, schoenen, je kan het zo gek niet bedenken. In deze huizen, als je goed ligt, vind je soms nog wel eens wat bruikbaars!' Verwonderd luisterde de wolvin naar zijn verhaal. Jeetje, wat apart. 'Zie je die dingen, die stenen dingen die in punten naar de hemel rijken? Dat zijn huizen. Er leefde hier inderdaad mensen, ze woonde hier, leefde hier, stichtte gezinnen. Er zijn wel meer van dit soort dorpjes op de wereld,' Dúlin keek eens wat beter om haar heen. Kleine wolkjes aan de lucht dreven snel voorbij. De 'huizen' zagen er wat vreemd uit. Nu de zon wat meer ging schijnen waren ook de details iets beter zichtbaar. Bij sommige huizen waren de muren overwoekerd met vernielend klimop, en een aantal waren van oudheid in elkaar gestort. Ze zagen er niet allemaal meer zo tip top uit, maar het was vast nog wel gewoon leefbaar voor wolven en andere dieren om erin te schuilen en slapen bijvoorbeeld. Uiteindelijk beantwoorde hij haar andere vraag. 'Ik heb verhalen over mensen gehoord, als klein wolfje. Zodra ik verhalen hoor, wil ik weten of ze waar zijn, en ga ik opzoek naar tekens en plekken die kunnen bevestigen dat verhalen echt gebeurd zijn. Mijn ouders vertelde mij altijd over de verschrikkelijke mensen, en toen ik ouder werd, zo rond de één jaar, wou ik weten of mensen nou echt zo verschrikkelijk waren, want ik geloofde niet dat een wezen zo veel slechts kon doen. Ik vertrok van het vertrouwde huis de wijde wereld in, en toen ik mijn antwoorden gevonden had, had ik ook veel meer nieuwe vragen over deze rare knakkers. Zo is mijn interesse in mensen gegroeid.' Zijn blauwe ogen twinkelde even. Geïnteresseerd had Dúlin naar zijn antwoorden geluisterd. 'Goh, wat bijzonder allemaal. Die mensen wereld is best interessant als je er zo naar kijkt. Ik had me er nooit in verdiept,' grinnikte ze. De teef keek nog eens rond het dorpje. Opeens sprong de reu op. 'Maar goed, je hebt me niet hierheen gehaald om gezellig te kletsen!' zei Keith plotseling. Dúlin schrok even op uit haar gedachten. Oeps, dat was waar ook. 'Je wilt in mijn kersverse roedel! Jij bent twee jaar oud, dus zal je geen Student of Nihon meer zijn, wat de leerlingen en pups in mijn roedels zijn. Nee, jij bent al een volwaardig Soldier. Of, als je goed bent met medicijnen, kan je misschien zelfs een Macindaw worden! Dat zijn de medicijn wolven. Ik geef jou de keuze, en als je je antwoord gegeven hebt...' Zijn glimlach maakte de zin al af. Het zag er naar uit dat er iets moeilijks kwam. 'Ik ga voor Soldier. Ik heb trouwens geen verstand met kruiden, dus Macindaw zou niet kunnen.' Langzaam stond ze op. 'Vertel me maar of ik wat moet doen,' Grijnsde ze enthousiast. In haar honingbruine ogen was een klein twinkeltje te zien.