You can rest now

Onderwerp: You can rest now di jul 10, 2012 7:22 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Met stevige passen stapte de wolvin voort. Haar uithoudingsvermogen kwam van pas op deze eindeloze reis. Af en toe gleden haar lichtroze ogen richting de jonge witte reu achter haar. Enkel om te checken of hij niet al te ver achter was geraakt. Oh ja, ze had eraan gedacht om haar oud leerling te dumpen onderweg. Hij hield haar op. Toch had iets haar tegengehouden. Dit resulteerde echter niet in een vriendelijkere behandeling. Ze was nog even streng en gaf hem nauwelijks tijd om te rusten. Hij had haar immers zelf gezegd dat hij sterker wilde worden en sterker werd je niet door een zachte behandeling. Nee, hij had zijn keuze gemaakt en zij had hem de kans gegeven terug te keren, zich om te draaien. In haar hoofd bestond er geen twijfel over de vraag of Hope weer terug zou mogen naar Cocoon. Natuurlijk kon hij dat, als zoon van de alfa.

Lighting, zij.. zij kon nooit meer terugkeren. Evenals Serah. Hoewel de keuze nog zo makkelijk was geweest in de hitte van de strijd, begon ze nu toch wel te voelen hoe veel ze kwijt was. Natuurlijk had ze Serah nooit kunnen laten gaan en van de keuze om haar trouw te blijven had ze geen spijt. Maar ergens bekroop dat gevoel haar, het gevoel dat ze iets had kunnen doen. Als zij niet zo, zo stom was geweest, dan waren ze nu allemaal nog in Cocoon. Ze had Snow nooit zo dichtbij moeten laten komen, ze had hem weg moeten jagen. Als ze Serah ervan had kunnen overtuigen dat hij niet goed voor haar was, dan hadden ze allemaal nog in Cocoon geleefd. Iedereen zou gelukkig zijn, op zijn minst Serah. Ze zou niet gescheiden zijn van haar zus en Hope zou zijn moeder nog hebben. De heimwee naar Cocoon was enkel iets dat zich vanbinnen uitte. Zoals altijd droeg ze haar serieuze blik. Niemand zou kunnen zien wat er vanbinnen gaande was en zo was het zoals ze het, het liefste had. What lies inside, stays inside. Met die gedachte wuifde de wolvin ook de deprimerende gedachten weg. Het had geen zin om daar nu op te blijven hangen. Ze had een doel waar ze zich op moest richten; Serah vinden.

De lucht was hemelsblauw en de zon scheen zijn stralen af en toe tussen het bladerdek door op de bruine vacht van Lightning. Het was nu al een tijdje geleden dat de twee 'reisgenoten' het bos waren ingelopen. Light wist niet precies waar ze naar opzoek was, maar het voelde alsof ze de goede kant op ging. Ze wist dat zij en Hope zich nu in een nieuw gebied bevonden. De geuren van verschillende wolven hingen rond de bomen en het was ook duidelijk dat er hier enkele roedels verbleven. Heel misschien was Serah ook deze kant op gegaan. Light hoopte dat ze met Noel was. Noel had meer van haar vertrouwen dan Snow ooit zou kunnen hebben en Serah had bescherming nodig. Bij het horen van stromend water spitste ze haar oren even en hield voor enkele seconden stil. Hierna pikte ze haar tempo weer op en leidde Hope richting de rivier. Lightroze ogen gleden over het snelstromende water. Aan de oevers was er echter de mogelijkheid om te drinken. Light hoefde een enkele blik naar achter te werpen om te weten dat Hope moe was. Hij was altijd moe na zo'n tocht als deze. Als uitzondering besloot ze hem wat rust te geven. 'Hope! We blijven hier vannacht' sprak ze hem toe op strakke toon. De wolvin zelf boog zich even naar het water toe om een paar flinke slokken te nemen, waarna ze ging zitten en de omgeving scande. Ze zou later wel een kleine verkenningstocht maken.
[& Hope]

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now wo jul 11, 2012 3:30 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

De jonge wolf deed zijn best in dezelfde tred te blijven lopen als de gracieuze wolvin voor hem. Echter leek hij er veel meer moeite voor te moeten dan haar. Zijn poten brandden en bij elke stap schrijnde zijn lichaam om rust. Hij vroeg zich nog altijd af hoe de tengere Lightning het voor mekaar kreeg zulke lange afstanden aan één stuk door te lopen. Alhoewel hij in vergelijking met haar een nog kleiner, hopelozer geval was, dus misschien zou hij het probleem meer bij zichzelf moeten leggen. Een goed uithoudingsvermogen had hij in ieder geval niet en hij hoopte dat hij die op een dag net zo sterk kon krijgen als die van Light. Ze was zijn voorbeeld en hij zou z'n best doen net net zo'n goede krijger te worden als haar.

Het was nog niet heel lang geleden dat Hope had besloten met Lightning mee te reizen. De moord op zijn moeder had hem woedend gemaakt en hij zou hoe dan ook wraak nemen op Snow. Nu kon hij echter nog niks beginnen tegen de gigantische wolf, maar dat zou veranderen. Op een dag zou hij Snow kunnen vertellen wat hem dwars zat en dan hoefde hij geen angst meer te tonen, nooit meer. En om te beginnen zou hij eerst maar eens Lightning moeten bijhouden. Hope versnelde zijn pas en rende achter Lightning aan, die tot zijn opluchting voor een paar seconden halt hield zodat hij haar kon inhalen. Ze leidde hem naar een rivier, waar de zon door het bladerdek brak en schitterde in het snelstromende water. Bij de oevers liet Hope zich op de grond vallen en stak hij overdreven moe zijn tong uit zijn bek. Het water zag er verleidelijk uit, maar hij wilde eerst bijkomen voordat hij nog een poot zou verzetten. De woorden van Lightning klonken als muziek in zijn oren, al waren ze op dezelfde strakke toon uitgesproken die ze eigenlijk altijd in haar stem had. Ze zouden hier blijven vannacht, wat betekende; rust!

Vermoeid strompelde Hope overeind en nam hij een paar haastige slokken uit het water, wetend dat hij elke rivier of beek moest waarderen aangezien er ook dagen waren geweest dat ze geen eens een druppel hadden kunnen vinden. Dit bos was echter rijk aan voedsel en het beviel Hope wel. Met een voldane blik in zijn blauwe ogen liep hij naar een boom en nestelde hij zich in het gras. Ondertussen keek hij om zich heen. Hij vroeg zich af of Lightning überhaupt wist waar ze heen gingen, maar hij had gaandeweg geleerd dat hij haar hier meestal in kon vertrouwen. Ze had een sterk instinct die haar tot nu toe nog niet in de steek had gelaten. Dat ze hem ook nog niet in de steek had gelaten was hij nog steeds dankbaar voor. Hij wist dat hij soms een blok aan de poot kon zijn. Hope likte langs zijn lippen en keek toen weer naar Lightning. "Denk je dat ze hier in dit gebied zijn?" vroeg hij tussen afgepeigerde ademhalingen door. Hij hoopte dat ze het tweetal snel zouden vinden, hoe eerder ze zouden stoppen met die vreselijke lange tochten.

Onderwerp: Re: You can rest now wo jul 11, 2012 3:47 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Zoals ze al had verwacht liet de jonge reu zich op de grond vallen zodra ze stilhield bij de rivier. Zijn uithoudingsvermogen kwam niet eens in de buurt bij dat van haar. Natuurlijk was zij een getrainde soldier geweest en hij enkel de verwende pup van de alfa's. Ze kon het hem eigenlijk niet kwalijk nemen dat hij een onbezorgd leventje had geleid, maar het makkelijker voor hem maken zou ze ook niet doen. Haar doel was immers het vinden van Serah. Hope was haar gevolgd en dus had hij zich maar aan haar tempo en regels te houden. Hij mocht blij zijn dat ze hem de hele weg mee had genomen en hem niet ergens achter had gelaten. Een reisgenoot koos je meestal omdat je wat aan de persoon in kwestie had, hij was enkel een blok aan haar been. En toch, toch was er iets waardoor ze hem niet zomaar kon achterlaten. Lightning wist zelf niet zo goed waarom niet, maar besloot dat ze het verder niet uit wilde zoeken. Het was zo, hij was hier nog en ze waren nog steeds op zoek.

De stem van haar jonge metgezel bracht haar uit haar gedachten. Haar lichtroze ogen gleden even naar de grond, terwijl ze nadacht over de vraag. Er was altijd kans dat Serah, en hopelijk Noel, hierheen waren gegaan. Serah was geen wolvin die graag alleen bleef en dus zou de aanwezigheid van andere wolven haar aantrekken. Er was natuurlijk ook nog een kans dat ze een compleet andere richting op waren gegaan en dat haar zus nu in een ander gebied zat. 'Misschien. Serah is gek op gezelschap, alleen is dit niet het enige gebied waar zich veel wolven schuilhouden' sprak ze op serieuze toon. Hun conversaties bestonden meestal uit stilte, soms wat oogcontact. Het voelde niet raar aan, waarschijnlijk omdat ze beide tevreden waren met stilte. Light had er een hekel aan als iemand de hele tijd bleef praten. Zelf was ze ook niet de persoon om lange gesprekken te voeren, laat staan met hele zinnen om een bepaald iets heendraaien. Als je iets wilde, dan zei je dat gewoon zonder onnodige versiering. Haar blik gleed weer naar de jonge wolf. 'Hope. Waarom ben je niet gewoon terug gegaan?' Haar toon en blik nog altijd even strak en serieus. Enkel Serah kreeg de zachte tint door haar stem heen, en af en toe zelfs een zuinig glimlachje. Niemand anders, enkel Serah..

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now wo jul 11, 2012 6:13 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

Hope kon duidelijk de geuren van andere wolven ruiken en dit bevestigde Light's opmerking. Serah hield van gezelschap, dus de kans dat ze hier was was aanwezig. Hoe erg die twee konden verschillen was soms verbazend. Hope kende Serah niet zo heel goed, ze was ten slotte het grootste gedeelte van haar tijd bij haar zus of die.. Snow, maar wat hij begreep was dat Serah een hele ander invloed had op Lightning dan de meeste. Ze was ten slotte haar zusje, maar Hope had nog niet eerder twee personen gezien die zo'n sterke band hadden. Zo sterk dat als de één spoorloos verdween, de ander net zolang naar haar zou zoeken totdat ze haar had gevonden of stierf terwijl ze zocht. Hope legde zijn kop neer op de grond. Hij ging verder niet meer op Light's woorden in, omdat ze niet meer wist dan hij. Ze stonden beide voor een raadsel waar die twee uithingen, dus het beste wat ze konden doen was blijven zoeken. En zoeken.. En zoeken.. De jonge wolf zuchtte zacht.

'Hope. Waarom ben je niet gewoon terug gegaan?' hoorde hij Light plots vragen. De vraag kwam vrij onverwachts en Hope tilde zijn kop op om haar vervolgens voor een paar seconden stil aan te kijken. Toen verscheen er een boze uitdrukking op zijn gezicht. "Waar moet ik naar terug dan?" Dit keer was het zijn beurt om op strakke toon te reageren, al kwam er bij hem wel meer emotie vrij. "Ik heb geen thuis meer." Nukkig keek hij opzij. Zijn moeder was alles wat hij had, en nu was ze dood. Ja, Cocoon's alfa was zijn vader, maar daar had hij verder ook niet veel aan. Hij had Hope en zijn moeder laten stikken, en Hope wilde niks met hem te maken hebben. Het enige goede wat hij ooit had gedaan was hem als leerling aan Light koppelen. Door haar had hij Cocoon, aldus zijn vader, kunnen verlaten en de mogelijkheid gekregen sterker te worden. Zodat hij zich op een dag zou kunnen bewijzen, zowel tegenover haar, als zijn vader.

Onderwerp: Re: You can rest now wo jul 11, 2012 10:27 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Lightning had verwacht dat de vraag die ze stelde enige reactie bij hem op zou brengen, maar dat hij zo fel zou antwoorden had ze niet voorzien. Zelf had ze de nieuwe alfa van Cocoon best gemogen. Niet op een manier als hechte vrienden, maar wel iets wat beter was dan een goede kennis. Iedereen met ogen in zijn hoofd en een beetje gezond verstand had kunnen zien dat Hope vreselijk gehecht was aan zijn moeder, maar dat hij zijn vader op zijn beurt zo verafschuwde, dat was iets wat haar was ontgaan. Natuurlijk had ze hem bijna nooit met de alfa gezien en ze wist heus dat de twee niet zo goed met elkaar opschoten, maar dat hij beweerde dat hij 'niets' meer had.. Ze snoof even. Niets, hij wist niet eens wat niets hebben betekende. Hij had nog iets, hij was alleen te stom om er echt naar om te kijken, om het een kans te geven. En zo was hij hier beland, met een geharde wolvin die er nog af en toe aan dacht hem gewoon te laten. Ze begreep niet waarom dat beter zou zijn dan een leventje in Cocoon, met een vader die je niet echt mocht, maar nog wel een vader die om je gaf. Misschien wist Hope het niet, maar zij wel. De alfa had niet voor niets Lightning gekozen als Hope's mentor. Dit was enkel omdat zij zo veel potentie toonde en ervoor kon zorgen dat Hope zich later ook zo goed kon redden. 'Oke dan.' Haar toon niets veranderd.

Stilte claimde zijn plaats weer toen haar stemgeluid zachtjes weg galmde door het bos. De donkere wolken in de verte, die om een enkele berg heen leken te hangen, leken zich uit te strekken richting het tweetal. De vlekken zonlicht die de grond sierde verdwenen langzaam. Light kneep haar ogen samen terwijl ze naar de eerste regendruppels tuurde die uit de lucht neer begonnen te storten. Fijn, dat kon er nog wel bij. Het was duidelijk, aan de duistere wolken te zien, dat de regen enkel erger zou worden en waarschijnlijk was dat niet het enige. Er had de hele dag al een redelijke wind gestaan en waarschijnlijk zou deze nog harder worden. Haar ogen gleden over Hope die op de grond lag. 'Laten we een grot zoeken. Er moet wel iets in de buurt zijn en het heeft geen zin als je straks ziek wordt' sprak ze op koele toon, waarna ze haar blik van hem af wendde en haar omgeving in zich op nam. Verderop liep de grond iets naar beneden, misschien dat er daar ergens een grot of groot hol te vinden was. Ze maakte zich niet zozeer zorgen om haar eigen gezondheid. Light was taai en werd bijna nooit ziek. Hope daar in tegen zou enkel een zwaardere last worden als hij er ook nog eens kou bij vatte.

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 12, 2012 1:38 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

Tot zijn opluchting ging Lightning er niet verder op in. Goed zo, dacht hij, ze begrijpt het toch niet. Niemand deed dat. Allemaal keken ze met respect in hun ogen naar de grote leider van Cocoon, zelfs zijn bloedeigen moeder had dat gedaan. Maar, Hope wist wel beter. De jonge wolf snoof zacht en staarde stilzwijgend naar het stromende water. Toen hij even later de rimpelingen herkende van zwakke regendruppels keek hij verbaasd op. Zijn blik viel meteen op de duistere lucht die hun kant op kwam drijven. 'Laten we een grot zoeken. Er moet wel iets in de buurt zijn en het heeft geen zin als je straks ziek wordt,' zei Light. Bijna wilde hij protest geven, een grot zoeken betekende dat hij weer moest lopen en zijn poten deden nog altijd zeer. En zo snel ziek wordt ik nou ook weer niet, dacht hij koppig, maar hij hield de woorden voor zich. Light zal wel gelijk hebben, zoals gebruikelijk. Als het straks echt ging stormen wilde je niet in de kou zitten. Met een zachte zucht duwde Hope zichzelf overeind en liep hij met zware passen achter Light aan.

De wind begon al aan zijn vacht te trekken naarmate ze steeds meer afdaalde. Dat de grond naar beneden liep was in Hope's voordeel en hij merkte tot zijn verbazing dat hij Lightning alsnog aardig goed kon bijhouden. Toch smeekte hij stilletjes dat ze snel een grot zouden vinden. Zijn blauwe ogen speurden de omgeving af en hij gebruikte zijn zwarte neus in de hoop een geur op te vangen van een oud dierenhol.

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 12, 2012 2:05 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Lightning keek even achter zich en zag dat Hope haar volgde zonder protest. Hoe moe hij ook was, in de stromende regen sliep niemand goed. Het zou hen beide enkel afzwakken. Haar tempo was direct weer gevonden. Ze had er immers nooit moeite mee gehad een korte stop te maken en daarna meteen weer snel te vertrekken. Serah was nooit zo getraind, misschien lag ze nu wel ergens en kon ze geen schuilplaats vinden als het bij haar regende. Maar Noel was vast en zeker bij haar, dat moest wel. Weer schudde ze de gedachtes van zich af en focuste zich volledig op haar omgeving. Hope was nog steeds achter haar, tot haar verbazing hield hij haar redelijk goed bij. Weer iets dat haar vertelde dat haar training toch vruchten af wierp. Hij werd sterker, langzaam ja, maar het werd al een klein beetje zichtbaar. Haar lichtroze ogen gleden over verschillende rotsen, maar geen van de plaatsen die ze zag bood onderdak. Hun pad liep nog altijd naar beneden, dus vroeg of laat moesten ze wel iets tegenkomen.

Het was vlak bij het einde van de helling, waar de zachte bosgrond al wat minder schuin begon te lopen, dat ze eindelijk de donkere opening zag waar ze naar zocht. Vlakbij hen stond een grote groep rotsen die waarschijnlijk tot diep in de heuvel staken. Ze kon een redelijke ingang onderscheiden en draafde er vlug heen. De regen was ondertussen uitgegroeid tot een echte stormbui. Grote druppels water vonden hun weg naar de grond, gevolgd door meer. Het geroffel van de donder was ook te horen, in de verte, maar steeds dichterbij. Voor ze de middelgrote grot betrad, schudde ze zich uit. Daarna zette ze een voorzichtige stap naar binnen en tuurde rond. Lightning checkte alle hoeken voor ze Hope binnen riep. Je wist nooit zeker of een grot als deze niet al gebruikt was door een ander dier. Er waren genoeg beesten die kwaad konden en beide waren momenteel niet in een bui om te gaan vechten. De bruine wolvin ging zitten en keek toe hoe Hope zijn plaats vond.

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 12, 2012 7:36 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

Al snel viel de regen met bakken uit de lucht en hing Hope's vacht plat tegen zijn lichaam. Wat was hij blij toen Lightning de grot vond. Hij wilde bijna gehaast naar binnen rennen, maar bedacht zich en tuurde vanachter Light's poten de duisternis in. Zij ging eerst en geduldig wachtte hij op haar teken om naar binnen te mogen. Ondertussen hoorde hij dreigend gebulder vanuit de bergen. Toen Light riep, schudde hij zich snel uit en betrad hij de grot. Hij vertrouwde haar blindelings op haar oordeel en maakte het zich meteen gemakkelijk door te gaan liggen, zonder eerst behoedzaam om zich heen te kijken of de lucht op te snuiven. Daar was hij op dit moment te moe voor. Uitgeput van de lange reis en de kou sloot Hope zijn ogen.

Door de woorden die eerder tussen hem en Light waren gevallen, dropen herinneringen zijn kop weer binnen als het snelstromende water dat door de rivier stroomde. Hij zag weer voor zich hoe de twee groepen wolven, Cocoon en NORA, in een wild gevecht waren verstrengeld. Hoe zijn moeder bij de rand van een diep ravijn stond en hoe de grond onder haar poten wegzakte toen ze probeerde weg te duiken voor een tegenaanval. Snow had haar bij haar nekvel gegrepen, maar moest haar loslaten om z'n eigen hachje te kunnen redden. En al die tijd had Hope als versteend aan de overkant gestaan, hopeloos moeten toezien hoe zijn moeder ter pletter viel. 'MAAAAM!!'
Snel opende Hope zijn ogen, in de hoop dat de beelden zouden verdwijnen. Verdriet en woede knaagde aan hem tot in het diepste van zijn ziel. Als Snow nooit dat gevecht was begonnen, als hij haar niet had losgelaten.. Was dit allemaal niet gebeurd. Met een boze blik begon hij met zijn nagels over de grond te krassen, om zijn woede ergens op af te kunnen reageren. Slapen wilde niet meer lukken.

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 12, 2012 10:04 pm

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Hope was zoals verwacht meteen gaan liggen toen hij binnen mocht komen. Lightning zat nog steeds tegenover hem, haar lichtroze ogen voor een moment op de slapende reu gericht. Hij sliep, zij hield alles in de gaten. Zo was het al vaak gegaan op hun tocht. Hoewel Cocoon al ver achter hen lag, kon je nooit voorzichtig genoeg zijn. Daarbij boden nieuwe gebieden ook nieuwe gevaren. De wolvin verschoof een beetje en leunde half tegen de rotswand aan, haar ogen bleven hangen op de uitgang. Ze staarde een tijd naar de druppels regen die tegen de grond uiteen spatte. Het gerommel van de donder was nog steeds te horen, naast het kabaal dat de regen maakte. Een enkele druppel was nauwelijks te horen, maar samen was het een geluid dat men wakker kon houden. Hope zou er waarschijnlijk wel doorheen slapen. Even sloot ze haar ogen en haar gedachten schoten terug naar Serah. Had ze niet beloofd dat ze haar altijd zou beschermen? En waar was ze nu, ergens ver weg..

'Claire, jij zal nu voor Serah moeten zorgen. Maar weet dat je niet alles alleen hoeft te doen. Ook je zusje kan taken op zich nemen' sprak haar moeder zacht. Claire knikte, maar wist heel goed welke beslissing ze had genomen. Zij zou voor Serah moeten zorgen en zij moest sterk zijn voor Serah. Ze mocht niet huilen, ze mocht niet instorten. En hoewel haar werd verteld dat ook Serah dingen kon doen, wilde ze haar jongere zus niet opleggen met taken. Ze moest gelukkig worden, al ging dat ten koste van Claire zelf. Toen het afscheid daar was, stond ze stevig. Haar oude emoties van haar gezicht geveegd, enkel een neutrale blik over. Serah huilde bij haar uit, zij troostte haar en liet zelf geen enkele traan. Het besluit was gemaakt.

Light rukte haar blik los van de regen die nog steeds met bakken uit de lucht viel en keek naar Hope. De jonge reu was wakker geworden, zijn ogen schoten open. Ze nam aan dat het een nachtmerrie was geweest, zelf had ze deze ook wel eens. Natuurlijk liet ze er dan niets van merken. 'Nachtmerrie?' vroeg ze aan de reu, hem aankijkend in zijn zeegroene ogen. Hoewel ze nooit echt vriendelijk voor hem was geweest, leek het haar 'juist' om te vragen. Misschien was het tijd om toch wat meer te gaan zeggen, hij had haar tenslotte al zo lang overleefd.

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 19, 2012 4:24 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

Hij voelde Lightning's blik op hem rusten en keek weg, een beetje beschaamd dat ze zo snel door had dat hij een nachtmerrie had gehad. Aan de andere kant, ze was Lightning, die had altijd alles door. Hope had nog nooit tegen haar kunnen liegen, en dacht dat nu ook het beste zou zijn als hij de waarheid sprak. "Ongeveer," mompelde hij zacht. Voorzichtig bracht hij zijn zeegroene ogen weer naar de hare. Toen vulde wanhoop zijn blik. "Waarom moest Snow dat gevecht starten? Wààrom?!" riep hij kwaad. "Het is allemaal zijn schuld! Ze had hem niks misdaan!" Toen viel hij stil, zich plotseling beseffend hoeveel emotie hij in één klap vrijgaf. Boze woorden waar Lightning waarschijnlijk nog niet veel wijzer uit was geworden. Heel goed gedaan Hope.

Met een zucht liet de jonge wolf zijn kop weer op zijn voorpoten vallen en staarde hij naar de regen die op de stenen grond kletterde. Ze zou het toch niet begrijpen, zij had ten slotte uiteindelijk de kant van Snow gekozen. Hope besloot dat hij het maar beter naast zich neer kon leggen en zich weer moest focussen op zijn doel, precies zoals ze hem altijd geleerd had. Emoties lagen alleen maar in de weg.

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 19, 2012 6:56 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Het duurde niet lang voor hij haar antwoordde. In de tijd die ze samen hadden doorgebracht had hij haar toch wel wat leren kennen, hoe gesloten ze ook was. Wetende dat ze wel doorhad dat er iets mis was en dat ze geen genoegen zou nemen met een slap excuus. 'Ongeveer' was wat hij zei, en Light hield haar hoofd iets scheef met een vragende blik in haar ogen. Zijn zeegroene blik haakte nu in de hare en de wanhoop was er duidelijk in te zien. De emotie, de pijn. Ze kon niet anders dan even naar de grond kijken, voor ze hem weer aankeek. Het had geen zin om meegezogen te worden in zijn verdriet. Daarbij maakte ze zich zorgen om het feit dat ze weg had moeten kijken. Light was altijd prima in staat geweest zich af te sluiten, vanwaar die angst dat het deze keer niet zou gebeuren? De stem van Hope bracht haar weer uit haar gedachten. De emotie droop eraf, terwijl hij zijn vragen hardop stelde. Lightning wist niet precies waar hij het over had. Natuurlijk was de aanval slecht geweest, maar wat was de reden dat hij zo boos was op Snow? Over wie had hij het? Ze besloot het niet te vragen, niet nu. Zijn woorden brachten nog wat anders naar boven. Snow had de roedel aangevallen, maar dat was nadat zij tegen de twee tortelduifjes was uitgevallen. De wolvin schudde haar hoofd. Deze gedachten halen je van je doel af, Light! Ze stopte het zorgvuldig weg om er niet meer aan te denken. 'Tssk... Snow..' gromde ze zacht. Waarschijnlijk had Hope het wel gehoord. Hij, als haar vroegere leerling, moest wel weten van haar afkeuring. Ze had Snow nooit gemogen en zoals ze al had voorspeld, hij had hen enkel problemen bezorgd. Serah en zij waren gescheiden vanwege hem.

LONE WOLF

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 19, 2012 8:39 am

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE.
IT'S JUST A WAY TO DIE.

Hope spitste zijn oren toen hij Light's grom horen en keek verbaasd op. Het klonk alsof Snow ook niet echt haar favoriete persoon was. Dat ze zijn afkeer tegen hem, met hem deelde. "Jij.. mag hem ook niet?" vroeg de witte wolf voorzichtig. Nee, het was hem nog niet eerder opgevallen. Hij was altijd zo met zichzelf bezig geweest, dat hij daar niet op gelet had. Bovendien gaf Lightning niet snel haar gevoelens bloot en trainde ze alleen met hem wanneer ze niet bij Serah was. En tsja, Serah was vaak bij Snow..
Nu Hope erover nadacht, kon hij zich wel redelijk heugen dat Lightning het niet eens was met de relatie tussen Snow en die van haar zus. Maar, waarom stapte ze dan over naar zijn kant? Hope begreep het niet. Met een zucht keek hij weer naar buiten. Hij verlangde weer naar de stiltes die ze vaak hadden. Die waarin er geen emoties in de weg lagen, ze alleen gefocust waren op hun doel. Dit was allemaal zo .. verwarrend. Hope wilde niet herinnerd worden aan zijn moeder. En al zeker niet aan die Snow. Maar, nu de regen met bakken uit de hemel viel en hun reis werd tegengehouden, moest hij steeds weer ondervinden dat zijn herinneringen hem terug brachten naar dat afschuwelijke moment. Hope kon het niet helpen, hij was ten slotte nog maar een jonge wolf die het verlies van zijn moeder nog moest verwerken..

Onderwerp: Re: You can rest now do jul 19, 2012 10:39 am

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Light keek Hope aan toen hij haar vroeg of ze Snow ook niet mocht. Haar blik verharde even, om zich daarna op de vallende regen te richten. 'Snow? Ik heb hem nooit gemogen.' Haar antwoord was strak als altijd, maar het was een antwoord. Nee, ze had Snow nooit gemogen. Toen ze hem voor het eerst had ontmoet, had ze direct gezien dat hij niet de wolf was die voor Serah zou kunnen zorgen. Zijn leven zonder regeltjes sloeg nergens op. Hij was onverantwoordelijk en dat beweerde dan dat hij voor haar Serah kon zorgen?! Nee, dat kon hij niet. Misschien hadden haar ouders hem nog geaccepteerd, maar zij niet en Light veranderde zelden van een mening die zo stevig gevormd was. Snow was iemand die ze nooit zou mogen. Haar oordeel was uiteindelijk juist geweest. Wat was er gebeurd. De zogenaamde 'hero' had zichzelf zonder plannen in de strijd gegooid en had ervoor gezorgd dat zij nu bannelingen waren. Hij had Serah en haar uit elkaar gedreven. Als ze elkaar nooit meer zouden terug zien, dan zou ze hem echt wat. Daarbij was er nog iets waar ze gelijk over had gehad. Hij was inderdaad niet de wolf die voor Serah kon zorgen. Hij was er niet toen ze verbannen werden en hij had hen daarna ook niet gevonden. Serah had niets aan hem. Noel was op het moment de enige persoon die haar veilig kon houden. 'He's nothing but talk.' De woorden verlieten haar mond snel, maar op de toon die ze normaal aanhield. De serieuze, strakke, kalme toon die haar altijd al eigen was geweest. Nu ze erover nadacht, dit was een ongebruikelijk lange conversatie. Normaal spraken zij en Hope haast nooit, maar de stilte was niet oncomfortabel. Lightning zuchtte zacht en ging wat beter zitten. Haar lichtroze ogen nog steeds op de opening van de grot gericht.

LONE WOLF