A meetin with a crazy pup

{+Loki}

Zweet parelde over mijn voorhoofd. Glanzende, donkere druppels, vol van zout vocht. De warmte was verstikkend, onaangenaam. Het kapte mijn adem ruw af, alsof het te zwaar en dik is om te inhaleren. Een wassende maan stond aan de hemel. Het leek net een bleek, spookachtig licht uit te ademen, alsof het leefde. Het licht kleurde de donkere bladeren zilveren, het maakte zilveren plassen in de vochtige, vruchtbare bosgrond. Ik wist natuurlijk dat het onzin is maar het intrigeerde me. Ik wende mijn blik af van de melkwitte schijf die mijn pad verlichte. Gestaag liep ik voort. Laag hangende takken steaken in mijn zij. De bomen stonden dicht bij elkaar, ze belemmerden mijn pad. Onder hun hoge loofdaken blijft de warmte hangen. De bladeren en takken weefden een verstrengelend net dat steeds minder licht door liet. Behendig ontweek ik planten en struiken. Ik voelde hoe hun doorns in mijn vacht steken. Ik beet m'n tanden. Kleine schrammetjes vormden zich onder mijn sneeuwwitte vacht. Wat deed het er ook toe. Ik zag hoe de bomen groter worden. Hoe hun stammen plots veel meer plaats innamen worden, hun de bast steeds meer omtrek nodig had. Ze kondigden iets aan. Ze bereden me voor op iets veel groters. Iets dat elke wolf waar ook ter wereld in verbazing slaat. Yggdrasil. De Levensboom. Ik had verhalen gehoord over dat deze boom er als eerste stond, ik had oudere wolven horen vertellen dat dit eigenlijk niet één boom was, maar het eigenlijk de wortel van alles is, dat elke boom, struik of plant een deel was van deze boom. Ik schudde mijn massieve kop. De ouderen mochten misschien praatjes geloven over dat één wezen al het leven regeerde, maar ik ben groter dan dat, mijn kennis ging verder dan bijgeloof en achterklap. Net op tijd richtte ik mijn kop op. Daar stond het, in al zijn glorie en kracht. De Yggdrasil.

De levensboom was groter dan ik me kon herinneren. De vertakkingen begonnen hoger dan een wolf kan klimmen. De bast was ruw en sterk, als een hard pantser dat de zachte en weke binnenkant wist te beschermen. De stam is donker en oneffen. Diepe littekens die andere wolven hadden achtergelaten tekenden de boom. Het ding moest eeuwen oud zijn. De loof begon hoger dan ik kon zien. De maan liet haar zilveren gloed over de boom schilderen. De omtrek van de Yggdrasil was zo onvoorstelbaar dat zelfs ik onder de indruk raakte. Ik wendde mijn blik af van de Levensboom die daar stond in al zijn glorie. Mijn poten tintelen van vermoeidheid. Een vreemd, vermoeid gevoel klom naar boven via mijn benen. Een doffe glans stond in mijn amberen ogen de gloeien in de duisternis als kolen. Ik werd overvallen door slaap, alsof een onzichtbare iets mijn oogleden probeerde dicht te doen. Ik gaf toe aan de verleiding naar rust. Het was een mooi plaats om te slapen. Moe zakte ik door mijn sterke voorpoten. Ik legde mijn kop er op als op een benig kussen. Mijn staart krul ik langs mijn massieve lichaam. Voor ik me overgaf liet ik mijn blik nog een laatste keer rond gaan. Twee verschillende ogen lichtten op in de duisternis van het woud. Kanariegeel en lentegroen vergezelden elkaar. Ik zag een zwakke aftekening van een wolf, een pup. Geïrriteerd duwde ik mezelf weer recht, dit moest ik snel afhandelen. "Het is onbeleefd wolven hun slaap te ontnemen jongeling. Ik denk dat jij je rust ook wel nodig hebt.", mijn stem was vast en kil. Mijn ogen kennen geen woede, gewoon koude irritatie. "Als je me uit mijn slaap houd; zou je dan ook willen zeggen waarom", vervolgde ik langzaam. Mijn stem is laag. Ik haalde elke lettergreep langzaam en zelfzeker aan. Kalm wachtte tot de pup zich laat zien.

{er kunnen een paar tegenwoordige tijd dingen instaan; het is een gewoonte. }
{Titel faalt, I know XD}

Mijn blik was onverschillig maar doordringend. Mijn lichaam sprak niets. Er speelde geen enkele emotie op mijn lippen. Ik zocht zijn ogen zodat ik zeker wist wanneer hij de waarheid zou spreken. Het was vreemd dat ze zo van elkaar verschilden, maar goed, het deed niet ter zake. Ik hield zijn uitdrukking vast, wachtend op een antwoord. "Daar krijg je me echt niet bang mee, witje.", klonk zijn vuilgebekte weerwoord. Ik knikte. Zijn woorden klonken vijandig, verziekt met een brutaal gif. De makkelijkste weg om hem terug te dringen was hem gelijk geven vermoedde ik. "Je hebt waarschijnlijk gelijk, kleintje." Ik schonk de jonge reu een zijdelingse blik. "En als ik zo vrij mag zijn; de beleefdheidsregel gebied je om je ouderen niet te beoordelen op hun uiterlijk, al begrijp ik dat het bij een week jong als jou nogal verwarrend moet zijn.". Ik wacht geduldig af. Mijn vermoeidheid was opgelost in mijn interesse voor dit gesprek. Zachtjes wiegde ik mijn staart heen en weer, bewegend op het ritme van de zacht fluisterende bladeren. "Jij gaat hier midden op een pad liggen. Lijkt me logisch dat dan in ieder geval één iemand zich uit je schoonheidsslaapje houd, right?", vervolgde de jonge wolf, het dier is nog een halve pup, maar het probeerde me te bijten als een bloedzuiger. Ik versmalde mijn ogen, de amberen iris op witte vacht. Hij was niet de meest beleefde reu die ik was tegengekomen, maar er bestond een slechtere rang van wolven. "Ben je zeker dat je maar één iemand bent? Je lijkt me eerder iemand voor meerdere persoonlijkheden." Voor de eerste keer toonde ik een emotie. Speels trok ik een mondhoek op, als een uitdaging voor de wolf, al zag het er eerder schamper uit. Mijn dunne, zwarte lippen vormden een kronkelende boog, als een mismaakte tak. Ik zette een stap dichterbij. Nauwkeurig stelde ik mijn positie in. Ik leek niet vijandig, maar eveneens was ik niet onderdanig. "Maar je hebt nog mijn vraag nog niet beantwoord; waarom maak je me wakker?" Mijn stem was zwaar en beheerst. Ik knikte hem toe, als een boodschap dat het zijn beurt was om te antwoorden.

{lelijkpost D:}