Snow, Snow and Snow

Langzaam strompelde Biscuit door het dikke pak sneeuw heen. Ook al was het helemaal geen winter, het was hier ijskoud. Haar vacht zat vol met sneeuw. Af en toe zakte ze door de sneeuw heen met haar poten en dan kwam ze met moeite weer overeind. Met haar neus over de grond liep ze vedder, ze probeerde de geur van een prooi op de vangen. Helaas rook ze niks omdat er een dik pak sneeuw lag op de sporen van de dieren. De moed was haar een beetje in de schoenen gezonken om uit deze sneeuw woestijn te komen. Diep in gedachten verzonken liep ze met vluchtige passen door. Haar staart sleepte ze achter zich aan en zo ontstond er een sleep spoor in de sneeuw. Biscuit had al dagen niets meer gegeten en daarom was ze niet helemaal lekker. Haar hoofd tolde en haar poten knikten. Ze had het gevoel alsof ze elk moment in elkaar kon zakken en bewusteloos neervallen. Haar ogen leken wel bevroren en ze knipperde met haar wimpers de sneeuw korrels uit haar ogen. Met een hol gevoel in haar maag, sneeuw in haar ogen en met vreselijke hoofdpijn liep ze vedder, nouja lopen, ze slofte eerder. Opeens kreeg ze een steek in haar hoofd, ze had moeite met overeind te blijven staan. ''Nee..'' Murmelde ze zachtjes en met een dreun viel ze op de grond. Ze was meteen buiten westen en zo lag ze daar...

[beetje flutjes, maar ik wilde gewoon met haar spelen. Open voor iedereen.]

Hij opende zijn ogen lichtjes, en staarde met hun oranje gloed om zich heen. Het duister van de grot beviel hem wel, al kon hij zich niet herinneren hier in slaap gevallen te zijn. Ahja, de pup was dan ook nog jong, hij mocht wel eens iets vergeten, noh? Maar ja, die toestemming had hij van zichzelf, amazing, zo'n leven op jezelf. Hij was aan niemand verplichting en regels schuldig, kon doen wat hij zelf wou. The sweet life. Sommigen konden zich afvragen of hij geen vrienden of liefde missen, maar de jonge pup deed daar gewoon niet aan. Moest het ook? Het was simpel voor hem, hij was voor dood achtergelaten, door zijn crew verstoten, zou hij dan moeten geven om een zinloze wolf die even zijn leven in en uit kwam lopen? Neewh dus. Easy come and easy go Lustrum. Why not? Hij opende zijn mond langzaam, en een tong rolde naar buiten, gevolgt door een niet uit te stellen gaap. Hij zuchtte, slikte een paar keer, en stond toen soepel op.
Na zijn dagelijkse stretchsoefeningen om fit te blijven, liep hij de grot uit, terwijl hij zich een weg baande door de sneeuw. De vlokken dwarrelden sierlijk naar beneden, en even bleef de artistieke wolf in hem staan, verwonderd over de structuur van het ijs wat zo sierlijk en verschillend kon zijn tegelijker tijd. Een andere gedaante dan sneeuw viel hem plots op, en toch, ondanks zijn voornemens, liep hij erop af. Het bleek een andere wolf te zijn, maar aan het zien van het rijzen en dalen van de borstkas, was ze nog niet dood. Ja, het was een zij, dat had hij nu wel door aan de anatomie van haar lichaam. Hij zuchtte, waarom deed hij dit? Misschien omdat hij gezelschap wou. Welja, het was een goede daad, daar ging hij nu ook weer niet dood van, right? Hij pakte haar nekvel, en sleepte haar een stuk mee, terug naar de grond. De resten van zijn avondmaal lagen er nog, onaangeroerd. Hij had zich niet zo goed gevoelt toen. Snel graaide hij de vogel mee met zijn poot, en hield het dode ding voor haar neus. Als ze daar niet van wakker werd, wist hij het ook niet meer. Water was er ook tot beschikking, een kleine river van gesmolten water vlakbij de grot. Het zou haar niet kunnen ontbreken aan levensmiddelen. Die had hij altijd op voorhanden. Altijd.

De kleine wolvin lag bij haar moeder, broertjes en zusjes. Haar vader was op jacht gegaan. Ze waren loners en werden gehaat door de meeste roedels. Op dit moment lagen ze in een grot, buiten stormde het vreselijk. Haar vader was gaan jagen maar hij kwam niet terug. Hun moeder besloot hem te gaan zoeken, daar lagen ze dan, drie kansloze pups. Opeens doemde er een zwarte wolf op, en hij nam haar zusje mee. Zij bleef over met haar broertje. Maar even later kwam er weer een wolf ! Hij nam haar broertje mee en daar lag ze dan, alleen in die koude grot.

Biscuit schrok wakker uit haar droom en ze rook de geur van bloed. Ook zag ze een kleinere zwarte gedaante van een wolf die haar wat voor hield. Het was ook niet meer zo erg koud en daar was ze blij om. Nu pas merkte ze dat ze niet meer buiten in de sneeuw lag, maar dat ze in een grot lag. Ook hoorde ze het stromen van een beekje. ''Bedankt.'' Zei ze zachtjes en probeerde een beetje overeind te komen. ''Bedankt dat je me hebt gered..''