I'd like to be myself.

Hij hield zijn ogen naar de hemel gericht, die lichtelijk belemmerd werd door de donkere wolken die aandrongen dat er een hevige bui aan zou komen. De stevige wind speelde wild met zijn vacht, terwijl hij daar zo lag. Zijn buik tegen de grond aan gedrukt, zijn neus naar de lucht gericht. De geur van regen, en waarschijnlijk onweer drong zijn neusgaten binnen. Hij hield van de geur, hij voelde zich er fijn bij. Hij was niet bang voor regen, hoe hard het ook was. Het maakte je sterk, maakte je immuun voor ziektes. Bovendien hielden vele wolven er niet van, en was het dus het juiste moment om een aanval te plegen, of juist rustig te jagen zonder dat iemand merkte dat je er geweest was. Want de regen spoelde alle geuren zo goed als wat weg. Hij besloot om niet meer naar de wolken te kijken. Dat had geen enkel nut. Naar wolken kijken kon hij later doen, wanneer hij oud was. Of wanneer hij aan het einde van zijn leven was gekomen. Dat zou nog een hele tijd duren, want hij had nog een heel leven voor zich liggen. Hij duwde zijn massieve lichaam omhoog en schudde zijn lichaam kort heen en weer. Modder spatte alle kanten op, zijn vacht was dan ook niet de mooiste en de netste. Verzorging had hij niet nodig, dat was iets voor wanneer het écht, echt nodig was. Wanneer hij wonden had, wanneer hij echt te vies voor woorden was. Maar een beetje modder, nee, daar deed hij nu niks aan. Want wanneer hij ging liggen kreeg hij modder in zijn witte pels, en dat kon hij niet iedere keer weer eruit gaan wassen. Dat zou te lang duren, dan zou hij de helft van zijn leven eraan bezig zijn. Hij stapte over het koude pad van aarde. Zijn blauwe ogen keken rustig heen en weer, opzoek naar een prooi die hij kon eten. De geur van een konijn drong tot hem door, hij trok kort met zijn oren en grijnsde bruut. Eindelijk, een prooidier. Hij stapte richting de geur, en begon ondertussen te sluipen. Stilletjes sloop hij erop af, zijn blauwe ogen op de geur gericht. Voor de struik stond een dik konijn te eten. Het diertje leek hem niet te merken, en ging gewoon verder met zijn maaltijd. Hij vernauwde zijn ogen, concentreerde zich zo goed als hij kon en sprong vervolgens op het dier af. Het diertje bezweek bijna van de schrik, maar hij liet het dier niet lang lijden. Hij duwde zijn stevige tanden in het vel van het dier en beet het dood. Een kleine en zachte piep kwam uit diens bek, waarna deze stil in zijn bek bleef hangen. Hij grijnsde en ging zeggen. Rustig lag hij het dier op de grond neer en begon ervan te eten. Een konijn was weinig, voor een stevige wolf als hij. Maar hij zou straks nog meer vangen. Dat wist hij zeker. Misschien dat hij nog eens een hert tegen de grond aan kon duwen. Hij was tenminste veel groter dan die dieren.

+ Dwyer

De zon was verscholen achter de donkere wolken die er aan zat te komen. Het mooie weer van de afgelopen weken zou eindelijk worden verbreken. Binnen nu en ongeveer een uur zouden de eerste regen druppels naar beneden vallen en zijn pikzwarte vacht door weken. Geweldig. Daar had 'ie nou ook echt zin in. Niet dat de laatste tijd dingen echt goed gingen bij hem, niets ging goed, helemaal niets. Prooien ontsnappen, wolven verdwijnen, hij was alleen, hij mistte zijn zusje. En zo kon hij nog wel uren door gaan. Niet dat je het ooit aan hem kon zien. Nee, de zwarte wolf had een gave van het niet tonen van emoties. Dat was een taboe bij hem. Emoties tonen, het was niet dat je dan zwak was, maar meer dat andere wolven dan konden zien hoe ze je konden gebruiken. En als hij ergens niet tegen kon, dan was het wel om gebruikt te worden.
Helder blauwe ogen staarde door het bos heen, vanuit de bedekte schaduwplek waar de zwarte reu zich verborgen hielt. Het was algemeen bekend dat de wolven populatie groter dan ooit tevoren was en dat de wolven zelf ook aardig veranderd waren. Ze waren groter, hoger geworden, sterker en sluwer. Maar de zwarte reu was daar een uitzondering op. Zelfs voor de verhoging van de wolven, stak hij er boven uit. Het was algemeen bekend dat de zwarte reu met blauwe ogen groter was dan een gemiddelde wolf. Iets wat vele angst aan wakkerde. Hij kon er wel om lagen, zo nu en dan speelde er een speelse grijns op zijn lippen. Hilarisch.
Een onbekende wolf, op het terrein dat hij had geclaimd, dat klopte niet. De zwarte reu hief zijn kop op en merkte een witte wolf op die rustig een konijn lag te eten. De blauwe ogen van de zwarte reu fonkelde sluw, terwijl hij zichzelf overeind hees en via de schaduwen in de richting van de reu liep. "Wat moet je hier," bromde hij de witte reu toe. Hij hielt niet van indringers op zijn terrein.