Falvie

Onderwerp: Falvie di jan 01, 2013 11:22 am

A l g e m e e n
Naam: Falvie
Leeftijd: 4
Geslacht: Teef
Geaardheid: Hetero
Relatiestatus: Single
Roedel: Alsof ik anderen nodig heb om me te helpen, yeah right!

U i t e r l i j k
Schouderhoogte: 2m13
Gewicht: 126 kg
Vachtkleur: Zwart met wat crème en bruin in vermengt.
Oogkleur: Bruin
Lichaamsbouw: mager, maar dat wil niet zeggen dat ik niet gespierd kan zijn. Ik ben gewoon niet zo’n opgepompte ballon.
Opvallende kenmerken: niet echt, behalve dan dat ik er nogal mannelijk uit zie.

P e r s o o n l i j k
Persoonlijkheid: Doorzetter, weet wat ze wil, bot, afstandelijk
Houdt van: Risico’s nemen, adrenaline
Houdt niet van: Watjes, angsthazen
Sterke punten: Vechten, jagen, reukzin
Zwakke punten: Haar zicht, snelheid, geduld
Grootste angst: Zwak worden
Droom: Zo lang mogelijk blijven leven

R e l a t i e s
Vader: Emanuël
Moeder: Esmeralda
Siblings: Lyra, Lotus, Lars
Partner: Wel, het is niet bepaald dat ik snel verliefd word
Pups: Nee, ik wil geen pups, zitten toch alleen maar in de weg
Vrienden: Ha! Vrienden! Wie heeft er nu vrienden nodig?!
Vijanden: Heb ik niet echt, er is niet echt een wolf die ik tot op het bot haat
Kennissen: Wel, ik heb er een hele hoop… Als ik al hun namen moet gaan opsommen, ben ik morgen nog bezig

V e r l e d e n
Ik was zo wat het buitenpootje in de familie. Niet dat ze me verachtte of dat soort dingen. Ik was gewoon anders. Mijn familie was ‘beschaafd’ en netjes. Ze durfden niets te doen, bang om een nageltje te breken. Het waren watjes. Maar ik was totaal anders, tegenover hen was ik een ‘barbaar’. Terwijl zij zich druk maakten over hun vacht die een beetje vuil was, probeerde ik juist zo vuil mogelijk te zijn. Maar na enkele jaren met hen te leven, ben ik ook wat netter en beleefder geworden. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn poten nergens voor wil vuil maken. Uiteindelijk komt er voor iedereen een tijd dat je je ouders verlaat en op je eentje gaat wonen en die tijd kwam ook voor mij eraan. Ik was nog naïef en optimistisch voor dat gebeurde. Ik wist niet wat er me allemaal te wachten stond. De eerste week was zalig. Ik deed wat ik wilde, wanneer ik er zin in had. Niemand die de hele tijd aan mijn kop zat te zagen. Maar daarna veranderde alles. Een roedel vroeg me of ik me bij hen wilde voegen. Ze hadden me een lange tijd geobserveerd en vonden me een interessant iemand. Omdat ik geen besef had van hoe het zou worden, stemde ik maar in. Toen ik bij hun den was, werd er me vertelt dat ze in oorlog waren met een andere roedel, en aangezien ik ingestemd had met hun ‘contract’ kon ik nu niet meer weg. Ik moest wel meevechten aan het front. Daar waar het grootste bloedbad was. Sindsdien ben ik nergens nog bang voor. De eerste minuten aan het front waren een hel. Ik zag alles wat ik nooit had willen zien. Hoe soortgenoten in stukken gescheurd werden… Gelukkig hadden al de wolven uit de roedel waar ik ook in zat één kenmerk. Iets wat de anderen niet hadden. Wij hadden het sap van rode bessen gebruikt om tekens op onze vacht te maken. Met tekens bedoel ik dus pootafdrukken. Het rood verkleurde de vacht fel en zou pas uit je vacht gaan als je je zou wassen. De andere partij had niets van kentekens. Maar dat doet er nu even niet toe. Na een paar minuten besefte ik dat als ik mezelf niet sterk zou maken, ik meteen eraan zou gaan. Dus ik had geen andere keus dan te vechten. Voor het eerst proefde ik wolvenbloed, in het begin smaakte het vuil. Verschrikkelijk vuil, maar nu vind ik het stiekem best lekker. Begrijp me niet verkeerd, ik ga geen wolven leegzuigen of dat soort dingen, maar als ik in een gevecht verzeild kom, proef ik soms toch wel eens stiekem van mijn tegenpartij zijn bloed. Dagen verstreken en de oorlog tussen de twee roedels hield maar niet op. Ondertussen was ik één van de beste vechters in de roedel. Vooral omdat ik nooit opgaf. Maar ik wist hoe goed ik was. Hoe het kwam? Als ik gewoon nog maar één vuile blik naar iemand anders van de rodel wierp, liep die al weg met zijn staart tussen zijn benen. Maar vanbinnen deed dat wat met me. Ik vond het leuk anderen te kleineren, ik vond het leuk om me machtig op te stellen en ik wilde alleen maar meer en meer macht. Ik wilde alleen maar sterker en gevreesder worden. Uiteindelijk toen de oorlog gedaan was –en mijn partij gewonnen was- kreeg ik mijn vrijheid terug, op dat moment was ik ongeveer 2,5 jaar oud. Het was zalig, ik kon doen wat ik wilde. Maar ik miste iets. Ja, je raad het al, macht. Nu ik uit de roedel was, was er niemand meer die me nog vreesde. Aangezien ik niemand meer tegen kwam. Dus wat deed ik? Ik ging opzoek naar gevaar. Ik kikte erop om steeds bijna dood te zijn. Ik sprong van Cliffs, ik viel beren aan –je weet wel, zo van die beren die drie keer zo groot zijn als jezelf- en ik zocht andere wolven op. Met de wolven die ik tegen kwam, deed ik verschillende dingen. Zagen ze er fluffig, lief, snoezelig, fragiel, etc. uit, dan maakte ik hen bang. Dan voelde ik me weer machtig maar vooral gevreesd. Maar kwam ik een wolf tegen die groter was dan mij en er sterker uit zag, dan vocht ik. Ik ben vaak gewonnen, maar af en toe verloor ik wel eens. Zo ging mijn leven voorbij, tot nu. Het maakt me niet uit wat er nog gaat gebeuren. Waarschijnlijk blijft het gewoon doorgaan, steeds hetzelfde. Maar wie weet ook niet. Alleen hoop ik voor jou dat je me niet tegen komt… tenzij je zin hebt in een partijtje knokken.