Ik kan niet meer terug.

Langzaam opende ik mijn ogen. Het was al dag. Dat zag ik aan het licht die mijn slaapplek binnenviel. Waarschijnlijk was het al laat op de middag en had ik uren liggen slapen. Tja, ik had zelf ook niks anders verwacht na mijn slopende reis. Ik had geluk gehad dat ik deze slaapplek gevonden had. Het leek veilig en er waren niet veel andere dieren in de buurt. Sterker nog, deze plek was verlaten. Ergens vond ik het wel fijn. Ik had nu tenminste geen gezeik aan me hoofd, maar de eenzaamheid die me de laatste dagen had bekropen, vrat aan me. Het gevoel alsof ik helemaal alleen was op deze wereld, zonder iets of iemand die om me gaf en met me meeging, had ik niet vaak gevoeld. Maar de keren dat ik het voelde waren vreselijk. Dan probeerde ik me verstand op nul te zetten en mezelf erdoorheen te slepen. Al die vorige keren had ik andere om me heen gehad, die hadden me toen geholpen. Nu stond ik er alleen voor en eerlijk gezegd was het mijn eigen schuld.
Of eigenlijk was het helemaal niet mijn eigen schuld. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Woede welde in me op, maar ik wist mezelf te beheersen. Ik bereikte er toch niets mee en het verzachtte de pijn als ik mezelf voor hield dat het mijn eigen schuld was. Want ik zou mezelf kunnen vergeven als ik de straf onderging van mijn eigen slechte daad.
Alleen het probleem was dat ík niet de gene was die het gedaan had. Ik had het eigenlijk wel kunnen verwachten. Niet iedereen stond aan mijn kant. Ik vormde een gevaar. Niet zozeer fysiek, maar ik had heel wat dingen kunnen veranderen. En dat was iets wat alleen wolven van mijn rang verlangde. We werden als vuil behandeld, de teven van mijn stand werden verkracht en de reuen mishandeld. We waren soldaten in hun spel. Ze waren onrechtvaardig en onbedoeld zorgde ik er steeds voor dat hun macht ondermijnd werd. Mijn relatie met een van de zonen van de alfa bijvoorbeeld. Dat was een steek in hun rug. Wolven van mijn stand mochten alleen maar met elkaar gaan. Ook het feit dat ik de beste vrouwelijke soldaat van mijn leeftijd was, vonden ze niet leuk. Wat ze nog minder leuk vonden is dat ik een reutje met een hoge rang gedood heb toen hij mijn broertje mishandelde. Het was niet mijn bedoeling en ik had ook zeker niet verwacht dat ik hem zou kunnen doden. Hij was namelijk even oud als ik, maar het was toch gebeurd. En dat was de druppel.
Nu ik het zo bekeek, was het eigenlijk wel mijn eigen schuld. Ouch.

Ik zuchtte en schudde mijn kop om mijn gedachten leeg te maken. Ik dacht de laatste tijd niet meer helemaal helder na merkte ik. Misschien had ik een lichte hersenschudding? Het zou best kunnen na de klap die ik had opgevangen toen ik tegen een rots aangesmeten werd. Dat was immers gebeurd net voordat ik verbannen werd en mijn vriendje voor het laatst heb gezien. En dat was nu een paar dagen geleden. Ik miste hem verschrikkelijk. Maar in de wetenschap dat hij veilig was met zijn hoge rang en familie, hield ik mezelf groot.
Tranen welden op in mijn oog en ik probeerde ze tegen te houden waarna ik uit mijn treincoupe sprong.