Storm and sea [ Chanouk ]

Een angstaanjagende storm joeg over het land waar Accalia op dat moment liep. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om zicht te willen hebben. Vogels zaten lekker verscholen in hun nesten hoog tegen een rots aan dat de wind tegenhield of op een wild door de storm bewegende tak. Eekhoorntjes in holletje in de grond of in een boom geknaagd. En muizen en konijnen in knusse kleine holletjes die gemaakt zijn onder de grond. Wolven daar in tegen moeten zelf uitzoeken waar ze veilig kunnen zijn, de meeste hadden geen vaste slaapplek dus daar kon je niet schuilen. Zuchtend keek Accalia naar de lucht die bedekt was met donkere grijze wolken waar afentoe een bliksemschicht uit kwam en zich storte op de hulpeloze grond beneden zich. Het veroorzaakte een grote knal waar de meeste dieren bang voor waren. Accalia keek met een uitdrukkingloze blik naar de het lichtspektakel dat zich afspeelde in de lucht, bliksem was best mooi om te zien als je er zelf maar niet door geraakt werdt oof er door in de moeilijkheden kwam. Eenkrachtige windstoot kwam opeens uit het niets en duwde Accalia met een ruk aan de kant. Geschrokken balanceerd de bruine wolvin op het randje van een klif bij de zee. Heel voorzichtig probeerd ze terug te lopen, stapje voor stapje komt ze weer op veilige grond waar ze stevig kon staan. De verhalen van de plaats genaamd Stormbreaker zijn dus echt waar , door krachtige windstoten zijn vele wolven en andere dieren verdronken in de zee daarginds. Dacht ze toen ze vol afschuw keek naar het wilde water dat tegen elkaar aan kletterde beneden zich. Soms was moeder natuur maar hard. Het leven had mooie momenten maar ook momenten waarbij je wel kon gaan janken. Jonkie's zijn natuurlijk leuk om te zien en zijn heerlijk fluffy en zacht. Maar het verliezen van een dierbaar iemand was erg hard en droevig om mee te maken. Plots moest de witte wolvin denken aan haar vader die dapper zijn leven voor haar had gegeven om tegen een Grizzly bear te vechten zodat zei als enigste pup in leven kon blijven samen met haar moeder, ze was haar vader daar erg dankbaar voor maar toch was ze beniewd wat er gebeurd was als haar vader dat niet had gedaan en ze gewoon waren gevlucht zonder te vechten tegen dat bruine reusachtige beest. Misschien was hij dan nog in leven gebleven. Met een droevig gezicht keek Accalia voor zich uit naar de zee die eindeloos leuk omdat er geen einde aan leek te komen. Na een poosje hoorde ze wind harder gaan waaien en de golven werden steed woester en hoger, plots volgde een krachtige windstoot die Accalia dichter naar de klif jaagde. Accalia schrok op uit haar gedachte en keek met wit in haar goudbruine ogen naar het water onder haar. Ze had nog nooit echt gezwommen en ze wilde dus totaal niet vallen om het te proberen. Wiebelend balanceerde de bruine wolvin alweer op het randje van de klif. Helaas was het deze keer de wind heftiger en gaf haar nog een krachtige windstoot cadeau. Zonder te kunnen tegenstribbelen viel Accalia van de klif af. Dit was het dan , doei iedereen die ik ooit gekend heb. Ik zal jullie nooit vergeten. Dacht ze bang voor de dood. Ze kneep haar ogen stijf op elkaar en wachtte tot ze een wit licht zag. Plots maakte een hevige klap haar wakker uit d'r gedachte de doodangst en haar instinct deed haar wild laten slaan met haar poten. Af en toe ging ze kopje onder maar kwam al snel weer boven, ze probeerde dichter naar de kust toe te gaan en aan land proberen te komen. Plots zag ze een bruine wolf toekijken. " Help !? " Riep Accalia zachtjes , ookal probeerde ze het zo hard mogenlijk te zeggen het zwemmen nam veel kracht in beslag en putte haar helemaal uit.

Accalia trappelde voor haar leven , hopend dat die grijze wollf aan de kust haar zou helpen. Ze zag dat de wolf twijfelend toekeek en niet wist wat te doen. Toen de wolf een besluit had genomen sprong die het water in en kwam emt een klap op het natte oppervlak. Een opgelucht zucht verliet Accalia's longen en werdt meegevoerd door de heftige wind. Ze had nooit maar dan ook nooit in het water gezwommen en wilde dat ook het liefste zo houden. Maar helaas gunde men het haar niet en viel ze van die akelige klif af. De bruine wolvin schudde even haar hoofd om van haar gedachte te ontsnappen. Ze moest zich nu concentreren op overleven. Accalia zocht naar de grijze wolvin die zonet nog in het water sprong om waarschijnlijk haar te helpen aan de kust te komen. Ze draaide haar nek zowat om voordat ze de wolf zag. Blijkbaar was deze wolf gewend om te zwemmen te zien aan de soepele bewegingen die ze maakte in het woeste zeewater die donkerblauw van kleur was. Eigenlijk wel handig , oefenen om te zwemmen voor het geval je in nood zit. Dacht Accalia bij zichzelf. Plots werdt ze bij haar nekvel beet gegrepen. Een shock ging door het lijf van de bruine wolf door. Ze keek naast zich wat haar had bastgepakt en zag de grijze wolf met alle krach tin haar lijf zwemmen. Accalia ging met haar poten bewegen om proberen mee te helpen om naar het droge te komen. Na een poosje voelde ze zacht en onstevig zand onder haar pootkussentjes, niet het stevigste ondergrond dat er is maar toch is het wat. Aangekomen op het droge zand schudde Accalia haar vacht uit. Zoutwater spetter vlogen in het rond en landde met een vaart op het zand. Accalia keek de grijze wolf aan , zo te ruiken was het een vrouwtje en zat ze niet bij een of andere roedel. 'Wat dacht jij daar wel niet te doen ?' Zei de grijze wolvin boos tegen Accalia. Een beetje geschrokken van de toon die de wolf gaf in haar woorden zette Accalia een stapje achteruit en draaide haar oren naar achteren. Ze kwispelde een paar keer met haar staart blij dat ze het overleefd had. Ze ging zitten en keek de grijze wolvin doordringend aan , te laten zien dat ze het niet pikte dat de wolf op zo'n toon tegen haar praatte. ' Toevallig was ik van een klif afgevallen daarboven, maar waarom reageer je zo boos op mij. Alsof ik niet mocht vallen van jouw.' Zei Accalia. Na een doodse stilte probeerde Ze had gesprek weer opgang te brengen. 'Ik ben trouwen Accalia.' Zei ze tegen de wolvin tegenover haar.