and who will you be.

Verveeld keek Aphra rond. Keek af en toe naar de grond naar de afdrukken dat ze maakte met haar poten die in de aarde drukte en zo een spoor achterliet. Haar oren had ze half in haar witte vacht gedrukt. haar kristalblauwe ogen gleden scande heel de omgeving, nam alles op zelfs het kleinste detail. Haar tong hangde half uit haar bek en liet die af en toe over haar vlijmscherpe tanden glijden doordat ze nog maar juist had gegeten en alles deftig aflikte. Het was een heerlijke hert geweest. Met sierlijke stappen stapte Aphra voor zich uit. Straks zou ze wel weer wat gaan rennen, ze moest haar conditie op pijl houden natuurlijk dat ze neit zo'n lui beest word en alleen nog maar ging liggen en slapen. Nee zo wou ze niet worden. Wat verderop zag Aphra vele ruïnes van een kasteel. Een sierlijke grijns sierde haar lippen. En in een flits spande ze haar spieren en ging er als een speer vandoor, recht op de ruïnes af. Haar staart had ze half opgestoken, haar kop had ze recht en haar kristalblauwe ogen waren maar op een punt gericht. Aphra haar spieren waren helemaal opgespannen. Deze keer hangde haar tong niet uit, huigde ze niet, Aphra was het nu eenmaal gewoon om al lopend lange afstanden te overbruggen. Ze ontweek supel weg de vele opstakels het leek wel alsof ze alleen maar een witte schim was als je haar van ver zou zien rennen, een schim dat in het bos rondzwierf. Wat verderop versperde een afgebrokkelde stuk muur de weg van Aphra. Meteen versnelde ze haar tempo, stak nu toch wel haar tong half uit haar mond en juist voor de afgebrokkelde muur boog ze al lopend door haar poten en drukte zich toen met een en duw op de grond sprong ze simpel weg over de brok muur en belande geruisloos terug op de grond aan de overkant, doordat ze juist wanneer ze de grond raakte ze weer door haar poten boog. Nu de weg niet mee versperd was ging ze al snel weer over in een gewoon sloom pasje en kroop makkelijk op de vele afgebrokkelde stenen dat in het rond kwamen. Toen ze hoog genoeg was om het gebied in de gaten te houden liet ze zich zoals gewoonlijk op de harde grond vallen en legde haar kop op haar witte poten waardoor je alleen maar van ver iets wit ziet met kristalblauwe ogen dat direct opvielen tussen al dat wit. Aphra wou juist haar ogen sluiten toen er weer een geur in haar neusgaten binnen drong van een reu. Al zuchttend wachte ze af totdat de geur sterk genoeg was dat aanduide dat hij vlak in de buurt was en haar dus zou horen. En wie mag het deze keer zijn die mijn rust komt verstoren." Sprak ze koeltjes, hoeveel wolven komt ze op een dag nog allemaal tegen. Hopenlijk was het niet weer zo'n happy geval dat op haar zenuwen kon werken.


-Mordor-